Azot — jonsiz element

Kislorod haqidagi maqolada ushbu elementning havodagi ulushi 1/5 miqdorda ekanini aytgan edik. Havodagi o‘sha qolgan 4/5 qism ulushni, ya’ni, deyarli 78% qismini azot gazi tashkil qiladi. Ushbu element davriy jadvalda 7-raqam bilan o‘rin olgan.

XVIII-asrda kimyogarlar kislorodni kashf etishganidan keyin, ular havoda yana bir boshqa gaz ham mavjudligini fahmlashgan. Ushbu gaz yonishga yordam bermasdi va oksidlanish jarayonlarida ishtirok etmas edi. Yopiq idish ichida yoqib qo‘yilgan sham, ichkaridagi havoning taxminan 1/5 qismini sarflab, keyin esa o‘chib qolardi.

Chunki, o‘sha hajmning 1/5 qismini egallagan kislorod tugab bitgach, qolgan gaz shamning yonishiga ko‘maklasha olmagan. o‘sha gaz shuningdek hayot uchun (to‘g‘rirog‘i nafas olish uchun) ham keraksiz gaz ekani ayon bo‘lgan. Chunki, xuddi sham singari, yopiq idishga qamab qo‘yilgan sichqon, u joyda kislorod tugashi bilan o‘lib qolardi. Vaholanki, hali idish ichidagi havoning 75% dan ziyod qismi ishlatilmagan bo‘lardi.

 

Ushbu, hayot uchun kerkasiz gazni 1772-yilda shved kimyogari Karl Sheele «aynigan havo» deb atagan. Lavuazye esa unga biz tanigan nomni, ya’ni, «azot» nomini qo‘yib bergan. Ushbu nom yunon tilida «a-» old qo‘shimchasidan keyin kelgan «zote» o‘zak so‘zidan yasalgan. Yunon tili qoidalariga ko‘ra, «a-» old qo‘shimchasi o‘zidan keyin kelgan so‘zga inkor ma’nosini beradi. «Zote» so‘zi esa yunonlarda «tiriklik», «hayot» va «jon» ma’nolarini bergan. Shunga ko‘ra, «azot» termini «jonsiz» deb tarjima qilinsa o‘rinli bo‘ladi. Bunda Lavuazye ushbu elementning nafas olish uchun kerkasiz bo‘lganiga ishora qilgan va uni tiriklik uchun keraksiz modda deb o‘ylagan.

Biroq, ta’kidlash joizki, elementning «azot» nomi faqat farang tilida, hamda, kimyo farang tili orqali ommalashgan rus tilida shunday o‘rnashib qolgan. o‘zbek tiliga esa ushbu atama rus tilidan kirib kelgani sababli, bizda ham shu nom saqlanib qolgan. Davriy jadvaldagi 7-raqamli element dunyoning aksar mamlakatlarida, xususan, ingliz tili hukmron bo‘lgan davlatlarda «nitrogen» deb nomlanadi. Ushbu nomning ma’nosi «selitra tug‘diruvchi» degani bo‘lib, haqiqatan ham selitra moddasi tarkibida ko‘p miqdorda azot atomlari mavjud bo‘ladi.

Azot zaharli emas. Biz har nafas olganimizda va chiqarganimizda havodan katta miqdorda azotni yutamiz va qayta chiqaramiz. Shu sababli, odatiy sharoitlarda u bizga ziyon yetkazmaydi. Sof azotdan iborat muhitda esa odam uzoqqa bormay jon beradi. Lekin, bu shunchaki, kislorod yetishmasligi tufayli sodir bo‘ladi va azotning o‘zi tanani zaharlamaydi. Vodorod ham xuddi shunday. U ham nafas olishga yaroqsiz, lekin o‘zi zaharli emas.

Azot faqat bir holatda odamga zarar yetkazishi mumkin. Azot suvda va yog‘ kislotalarda kam miqdorda eriydi. (Kislorod va vodorod bilan ham shu holat sodir bo‘ladi). Tanamizga o‘pka orqali kirib kelayotgan azotning bir qismi qonda va to‘qimalarda eriydi. Bu — oddiy holat va undan tanamizga zarracha ham zarar yo‘q.

Lekin, azot katta bosim ostida berilayotgan bo‘lsa, u qonda va to‘qimalarda ko‘proq yig‘ilib qola boshlaydi. Bunday holat odatda g‘avvoslar rosa chuqur suv ostida ishlayotganida, shuningdek, daryo va ko‘llar tubida tunnel qazish ishlarida ishlayotganda yuzaga keladi. Lekin, gaz hali erigan holatda bo‘lgan paytda u xatarli emas.

Lekin, bunday sharoitda ishlayotgan odam, keskin ravishda birdaniga suv tubidan yuqoriga chiqa boshlasa, bosim ham tezkor o‘zgara boshlaydi. Qon va to‘qimalardagi erib to‘plangan ortiqcha azot esa bunday keskin bosim me’yorlashishiga birdaniga moslasha olmaydi. Shunda, o‘sha erigan azot shiddat bilan yana gaz holatiga qayta boshlaydi va bog‘im va mushaklarda o‘ta kuchli og‘riq keltirib chiqaradi. Bu og‘riq nihoyatda qattiq bo‘lishi bilan birga, hayot uchun o‘ta xatarli hamdir. Dengiz ostiga sho‘ng‘ib tubdan marjon va marvaridlar olib chiqadigan, yoki baliq ovlaydigan odamlar ko‘pincha shunday holatga tushib jon beradi. Sohil bo‘yi odamlari mazkur holatni «qon qaynashi» ham deydi. Fanda esa ushbu vaziyatni «kesson kasalligi» deyiladi.

Shu sababli ham, chuqur suv ostida ishlaydigan g‘avvoslar odatiy sharoitlarga birdaniga qaytib chiqmasdan, balki, maxsus dekompressiya kameralarida bir muddat o‘tirish orqali asta-sekin qaytishadi. Ya’ni, organizmdagi yig‘ilib qolgan ortiqcha azot sekin-astalik bilan, oz-ozdan chiqariladi.

Azot molekulasi ikki atomdan iborat bo‘ladi. Bu sizga kislorod va vodorodni eslatgan bo‘lsa kerak. Lekin, vodorod va kisloroddan farqli ravishda, azot molekulasidagi atomlar bir-biri bilan ancha mustahkam bog‘langan bo‘ladi. Azot atomlarning bir-biri bilan bog‘lanish mustahkamligi shu darajada pishiqki, ularni alohida holatda, yakka atom holatida ajratish juda qiyin va azot atomi boshqa element atomlari bilan bog‘lanishi ham mushkul.

Natijada, azot molekulalari boshqa elementlarga nisbatan odatda loqayd va unchalik ham kirishimli bo‘lmaydi. Azotning boshqa elementlar bilan reaksiyaga kirishishi va azotli birikmalar hosil qilishi juda qiyin. Buning uchun maxsus sharoitlar talab etiladi. Oddiy sharoitlarda esa azot nisbatan inert bo‘lib qolaveradi. Azot shuningdek kislorodli muhitda yonmaydi ham. Shuningdek, azotli muhitda ham deyarli hech qanday modda yonmaydi. Shu sababli ham, azot inert element sanaladi.

Lekin, azot inert gaz ekanligi, uni umuman foydasiz deyish uchun asos bo‘la olmaydi. Odamzot uchun o‘ta foydali bo‘lgan ayrim o‘rinlarda aynan azotning inertlik xossasi qo‘l keladi.

Masalan, chog‘lanma lampa ichida juda ingichka metall sim bo‘lib, u orqali elektr toki o‘tganida u chog‘lanib, o‘zidan yorug‘lik tarqata boshlaydi. Agar, shunday lampochka ichida oddiy havo to‘ldirilgan bo‘lganida, ichkaridagi ingichka metall sim darhol kislorod bilan birikib, kuyib ketgan bo‘lardi. Shu sababli, avvallari lampochka ishlab chiqarishda, ichkaridagi havoni shunchaki so‘rib olib, vakuum hosil qilinar edi. Lekin, vaqt o‘tishi bilan, vakuum ham bu holat uchun unchalik ham yaxshi yechim emasligi oydinlashdi. Vakuumda qizigan ingichka sim metali oson bug‘lanib ketar ekan va bu lampochkaning xizmat muddatini birmuncha qisqartirib yuborishi aniqlandi. Chunki, qizigan metall bug‘lanib, borgan sari yana va ingichkalashib ketar ekan va oxiri u uzilib, chiroq o‘chadi. Shu sababli, keyinroq chog‘lanma lampalarning ichida azot bilan to‘ldiriladigan bo‘ldi. Azot yetarlicha inert bo‘lgani uchun, u ingichka simning metali bilan reaksiyaga kirishmagan, hamda, uning bug‘lanib ketishiga ham yo‘l qo‘ymagan. Azotning o‘zi rangsiz bo‘lgani sababli, u bilan to‘ldirilgan lampochka ham o‘z tiniq va shaffofligini yo‘qotmagan. Shu tariqa, lampochkaning xizmat muddati ham sezilarli uzaygan.

Ba’zi metallarni payvandlash uchun o‘ta yuqori haroratda qizdirish talab etiladi. Bu esa, o‘z navbatida, metallni havodagi kislorod bilan reaksiyaga kirishib ketishiga sabab bo‘ladi. Shu sababli, bunday holatda metallni oksidlanib qolishdan himoyalash uchun, payvandlash joyini muttasil azot bilan shamollatib turiladi. Azot payvand chokiga kislorod tushishini to‘sib qo‘yadi.

Lekin, azotning o‘zi hayot uchun keraksiz degan fikr butunlay noto‘g‘ri. Garchi u nafas olishda ishtirok etmasa-da, lekin, tarkibida azot tutuvchi ko‘plab moddalar borki, ular organizm uchun o‘ta muhim va ularsiz hayot imkonsiz bo‘lgan bo‘lur edi. Odam va Yerdagi barcha tirik mavjudotlar organizmidagi favqulodda muhim hayotiy moddalarning barchasi tarkibida azot tutadi.

Organizm o‘zidagi azotni qayerdan oladi? Odam ham, boshqa jonivorlar ham havodagi azotni o‘z-o‘zidan qabul qila olmaydi. Bizga olgan nafas bilan o‘pkamizga kirib keladigan azotning umuman foydasi yo‘q va qanday kirgan bo‘lsa, shunday chiqib ketadi. Bizning organizmimizga azot, o‘zimiz iste’mol qilayotgan ozuqa moddalar tarkibidan kirib keladi.

Odam iste’mol qiladigan ozuqaning katta qismi go‘shtdan iborat bo‘ladi. Aynan go‘sht tarkibida azot ko‘p. Unda, go‘sht yemaydigan o‘txo‘r hayvonlar azotni qayerdan oladi? Ular esa, o‘z ozuqasi tarkibidan — o‘simliklardan azot qabul qiladi. Agar biz shu tariqa zanjirni qarab chiqsak, bizga ham, boshqa jonivorlar organizmiga ham azot o‘simliklar orqali kirib kelishi ma’lum bo‘ladi.

o‘simliklar o‘zi azotni qayerdan oladi? o‘simliklar azotga tuproqdagi muayyan azotli birikmalarni o‘zlashtirish orqali ega bo‘ladi. Bunday azotli birikmalarni nitratlar deyiladi. Yuqorida esga olingan selitra moddasi ham nitratlar turkumiga mansubdir.

o‘simliklar va hayvonlar hayotini yakunlab, tanasi chirishga o‘tganida, ularning tanasida mavjud bo‘lgan azotning katta qismi tuproqqa singib, o‘simliklar uchun qayta iste’mol uchun yaroqli bo‘lib qoladi. Tabiiyki, o‘simliklar ushbu azotni ham o‘zlashtiradi. Bunday tarzda azot bilan to‘yingan tuproq unumdir va serhosil bo‘lib qoladi. Hayvonlarning ovqat hazm qilishidan ortgan chiqindi moddalari, ya’ni, tezagi ham ko‘p miqdorda azotga ega bo‘ladi. Shu sababli, hayvon tezagi bilan yerni azotlash uchun muhim sanaladi. Biz buni oddiygina qilib o‘g‘it deymiz. Ayniqsa, yil davomida ko‘p miqdorda to‘plash mumkin bo‘lgan uy chorva hayvonlari, yoki, ot va mol fermalardagi go‘ng dehqonchilik uchun muhim o‘g‘itlash manbai hisoblanadi.

Azotli birikmalarning bu tarzda tuproqdan o‘simliklarga, o‘simliklardan hayvonlarga va hayvonlardan yana tuproqqa qaytish sikl zanjirini fanda azot va azotli birikmalarning tirik organizmlardagi aylanishi deyiladi.

Lekin, tirik organizmlar va tuproq bo‘ylab azotning aylanishini susaytiradigan va oxir oqibatda bu siklning harakatdan to‘xtab qolishiga sabab bo‘la oladigan ikkita aks omil mavjud. Birinchisi — yerga solingan go‘ng, yoki, o‘lgan hayvon tanasi chirish jarayonida undagi azotning katta qismi tuproqqa singishga ulgurmay, shunchaki, ikki atomli molekula ko‘rinishida havoga tarqab ketadi; havodagi azotni esa o‘simlik ham, jonivorlar ham o‘z-o‘zidan yana qayta qabul qila olmaydi. Ikkinchi omil esa — tuproqning yomg‘ir suvlari bilan yuvilib turishi natijasida nitratlarning ham yuvilib ketishi hamda, oxir-oqibatda, daryo, dengiz va okeanlarga ketib qolishi jarayonidir. Agar tuproqdagi azotning bu tarzda yo‘qotilish o‘rni muttasil qoplanmas ekan, Yerda hayot allaqachon to‘xtagan bo‘lar edi. Lekin, azotli birikmalar o‘rinma-o‘rin tuproqqa qorishishda davom etmoqda va hayotni ta’minlab turuvchi eng muhim sikllardan biri — azot aylanish sikli o‘z maromida xatosiz ishlayapti. Tuproqdan yo‘qotilayotgan azotli birikmalarning o‘rnini to‘ldirishning yagona yo‘li — havodagi azotni o‘zlashtirishdir. Lekin qanday qilib? Biz o‘simlik va hayvonlar havodagi azotni o‘zlashtira olmasligini ta’kidlagan edikku? Unda azotli birikmalarni havodan tuproqning o‘zi o‘zlashtiradimi?

Yo‘q albatta. Tuproq o‘zi havodagi azotni ajratib ola olmaydi. Bunda unga havoda chaqnaydigan chaqmoq yordam beradi. Har safar havoda chaqmoq chaqqanida u hosil qilgan chaqnash chizig‘i bo‘ylab favqulodda yuqori harorat yuzaga keladi va bu harorat ta’sirida o‘sha yaqin atrofdagi azot molekulalari kislorod bilan birikishga majbur bo‘ladi. Chaqmoq chaqish energiyasi azotni shunga majbur qiladi. Hosil bo‘lgan azot-kislorod birikmasi yomg‘irlar tarkibida eriydi va yomg‘ir bilan birgalikda azot kislotasi ko‘rinishida yerga tushadi. Azot kislotasi molekulasi bir atom azot, bir atom vodorod va uch atom kisloroddan iborat bo‘ladi (HNO₃). Aynan shu azot kislotasi tuproqqa tushgach, nitratga aylanadi.

Azot kislotasi o‘ta xavfli kislotalar sirasiga kiradi va u bilan to‘g‘ridan-to‘g‘ri muomala qilinsa, u teri va ko‘z uchun o‘ta yomon ta’sir ko‘rsatishi mumkin. U o‘tkir kimyoviy kuyishga sabab bo‘ladi. Lekin, yog‘ayotgan yomg‘ir tarkibidagi azot kislotasi miqdori shu darajada oz bo‘ladiki, u deyarli ta’sir qilmaydigan bo‘ladi. Har kuni Yerning turli nuqtalarida u yoki bu darajada yomg‘irlar yog‘ib o‘tadi. Taxminiy hisob-kitoblarga ko‘ra, chaqmoqdan keyingi yomg‘irlar bilan har kuni yerga 250 000 tonna atrofida azot kislotasi kelib tushadi.

Bir qarashda bu juda katta raqamdek ko‘rinadi. Lekin, ushbu miqdorning Yer sirti bo‘ylab taqsimlanishiga e’tibor qaratsak, aslida bu unchalik ham katta son emasligi oydinlashadi. Bu miqdor azot va azotli birikmalarning tabiatdagi aylanish siklini kerakli tezlikda ta’minlab turish uchun yetarli emas. Unda qanday qilib, tuproq unumdorligiga mos azot aylanish sikli saqlanib kelmoqda?

Bu savolning javobi tuproqda yashaydigan muayyan turdagi bakteriyalar bilan bog‘liq. Tuproqning eng yuqorigi, sirt qatlamlarida, havodagi azotni biriktira olish qobiliyatiga ega bakteriyalar mavjud. Aynan ushbu bakteriyalargina tabiatda havodagi erkin azotni o‘ziga bog‘lash xossasiga egadir. Ular azot atomlarning boshqa element atomlari bilan bog‘lanishiga xizmat qiladi va shu orqali tuproqni azotli birikmalar bilan to‘yintiradi. Ular hosil qilgan azotli birikmalarni esa o‘simliklar o‘zlashtiradi. Bunday bakteriyalar asosan, beda, no‘xat, loviya, yeryong‘oq singari muayyan turdagi o‘simliklar, ya’ni, dukkaklilar ildiziga yopishgan holda, uncha katta bo‘lmagan to‘p-to‘da ko‘rinishida yashaydi. Aniqlanishicha, 4000 m²maydonga ega yerda yiliga 18 kg azot bog‘lanar ekan.

Qadimgi Rim zamonasidayoq odamlar avvaliga ushbu o‘simliklar ekib, hosil yig‘ib olingan yerlarga keyingi yil boshqa ekinlar ekilsa, hosildorlik sezilarli miqdorda keskin ortishini yaxshi bilishgan.

Haqiqatan ham, tabiatda ushbu azot bog‘lovchi mittigina bakteriyalarning ahamiyati beqiyos ulkan.

Yuqorida aytilganidek, azot boshqa elementlar bilan unchalik ham yaxshi reaksiyaga kirishmaydi. Mabodo, azot biror element bilan birikma hosil qilsa ham, ushbu birikma juda beqaror tuzilishga ega bo‘ladi va u imkon qadar tez parchalanishga intiladi. Ammiakli selitra shunday birikmalarga bir yorqin misoldir. Uning molekulasida ikkita azot atomi, to‘rtta vodorod va uchta kislorod atomlari mavjud. Oddiy sharoitlarda, ammiakli selitra — oddiy tuzga o‘xshash, juda beozor modda bo‘lib ko‘rinadi.

Biroq, arzimagan issiqlik berib, ammiakli selitrani qizdirilsa, u tezkor parchalanishga uchrab, kattagina energiya ajralib chiqishiga sabab bo‘ladi. Energiya ajralib chiqishi shu qadar jadal boradiki, arzimagan qisqa muddat ichida butun hajmni egallagan barcha selitra tezkor shiddat bilan parchalanib, kattagina portlashni keltirib chiqaradi. Ya’ni, ammiakli selitra portlovchi modda sanaladi. Vodorod va ammiakli selitraning portlashga sabab bo‘luvchi sharoitlariga e’tibor qarating: vodorod faqat kislorod bilan muayyan nisbatga yetganda portlaydi; agar vodorodni kisloroddan uzoqroq tutilsa, vodorod xavfsiz bo‘lib, o‘z-o‘zidan portlamaydi. Ammiakli selitraga esa bunday nisbatni kutishning ham keragi yo‘q. U o‘z-o‘zidan ham portlashi mumkin.

Masalan, 1947-yilda Texasdagi Texas-siti bandargohida ammiakli selitra ortilgan kema portlagan. Portlash shu darajada kuchli bo‘lganki, Texas-siti shaharchasi xuddi bombardimonchi samolyotlar tomonidan bombardimon qilingandek vayron bo‘lgan edi o‘shanda.

Portlovchi moddalarning yana boshqa turlaridan misol tariqasida nitrosellyuloza, nitroglitserin, hamda, trinitrotoluol moddalarini keltirish mumkin. Diqqat qilgan bo‘lsangiz, ushbu moddalarning hammasining nomida «nitro—» qismi mavjud. Bu shundan dalolat beradiki, ushbu moddalarning molekulasi tarkibida albatta azot atomi mavjud bo‘ladi. Siz trinitrotoluolning boshqa nomini ko‘proq va tez-tez eshitgan bo‘lsangiz ajab emas. OAVda «trotil» nomi bilan tilga olinadigan portlovchi modda aslida aynan shu trinitrotoluol bo‘ladi.

Tinchlik paytida portlovchi moddalar tog‘-kon ishlarida, hamda, qor ko‘chkilari yoki sel xavfini oldini olishga mo‘ljallangan qutqaruv ishlari paytida qo‘llaniladi. Portlovchi moddalar ishlab chiqarishda azot manbai vazifasini o‘tovchi nitratlar muhim hom-ashyo sifatida katta o‘rin tutadi. Birinchi jahon urushigacha bo‘lgan yillarda nitratlarning asosiy manbai Chili davlati shimolidagi dasht hududi bo‘lgan. U yerdan butun dunyoga Chili selitrasi nomi bilan mashhur bo‘lgan tabiiy selitra tashib ketilar edi. Bu cho‘llarda nitratlar ko‘rinishidagi katta miqdorda tabiiy selitra to‘planib qolishiga sabab, millionlab yillar avval tarkibida azot kislotasiga boy ko‘llarning asta-sekin qurib bitishi natijasidan yuzaga kelgan ulkan selitra g‘arami mahsulidir. Keyingi yuz minglab yillar davomida esa ushbu cho‘llarda selitrani yuvib ketishga qodir darajadagi yomg‘ir yog‘magan. Natijada, bu joylarda tabiiy selitra ko‘p va mo‘l miqdorda saqlanib kelgan.

Birinchi jahon urushi boshlanishi bilan, Britaniya imperiyasi Germaniyaga olib boradigan barcha dengiz yo‘llarini to‘sib tashlaydi. Natijada, nemislar Chilidan kelayotgan selitra ortilgan kemalardan mahrum bo‘lishadi. Urush harakatlari kengayishi bilan, Germaniya portlovchi moddalar va mineral o‘g‘itlarga bo‘lgan ehtiyojni qondira olmay qiyin holatga tushib borar edi. Bu esa nemis harbiy qo‘mondonligi va umuman Germaniya hukumatini murakkab vazifa oldida qoldirdi: havoda yetarlicha azot mavjud bo‘lib, lekin uni bog‘lash va undan sintetik selitra hosil qilish imkoniyatini o‘ylab topish kerak bo‘lgan. Bu esa, o‘sha paytda hali hech kim uddalay olmagan mushkul vazifa edi.

Vazifaning yechimini yarim yahudiy va yarim nemis bo‘lgan kimyogar olim Frits Gaber topdi. U azot va vodorodni o‘zaro biriktirish va bur orqali sintetik ammiak olish usulini ixtiro qildi. Buning uchun azot va vodorodni muayyan metallar ishtirokida, yuqori bosim ostida katta haroratlargacha qizdirish kerak bo‘lar ekan. Agar kerakli sharoit barqaror ushlab turilsa, azot va vodorod atomlari birikib, tarkibida bitta azot atomiga bog‘langan uchta vodorod atomlaridan iborat sintetik ammiak hosil bo‘ladi.

Ammiak olish bilan esa muammo osongina hal bo‘lgan. Chunki, ammiakdan nitratlarni hosil qilish unchalik ham qiyin texnologiya talab etmaydi. Nitratlardan esa, portlovchi moddalar ham, mineral o‘g‘itlar ham tayyorlash qiyin emas. Shu orqali, birinchi jahon urushida Germaniya mushkul vaziyatdan chiqib ketgan edi. Natijada, nemislar yana ikki yil urushni davom ettirishdi va ittifoqchi mamlakatlarning keskin sayi-harakatlari evazigagina urushda mag‘lubiyatga uchradi. Agar Gaberning ixtirosi bo‘lmaganda, nemislar 1916-yildayoq, ya’ni, ikki yil ertaroq kapitulyatsiya qilishlari mumkin edi.

Gaber ixtiro qilgan ushbu sun’iy sintetik ammiak olish usulini Gaber jarayoni deyiladi. Gaber jarayonini faqat urush uchun portlovchi moddalar ishlab chiqarish maqsadida emas, balki, tinch maqsadlarda, mineral o‘g‘itlar ishlab chiqarish uchun qo‘llash kerak. Sintetik ammiak asosida ishlab chiqariladigan ammiakli selitra va karbamid mineral o‘g‘itlari dunyodagi oziq-ovqat xavfsizligi uchun ham g‘oyat muhimdir. Bugungi kundagi 7 milliarddan ziyod insoniyatning oziq-ovqatga bo‘lgan ehtiyojini mazkur usul asosida ishlab chiqariladigan mineral o‘g‘itlarsiz qondirishning iloji yo‘q. Tabiiy bioo‘g‘itlar bilan bu ishni uddalay olmagan bo‘lar edi.

Aytgancha, Germaniyani deyarli sharmandali kapitulyatsiyadan qutqargan va uning oziq-ovqat xavfsizligiga ham beqiyos xizmat ko‘rsatgan kimyogar olim Frits Gaberga Germaniya unchalik ham munosib rahmat aytmagan. Aksincha, 1933-yilda hukumat tepasiga millatchi fashistlar to‘dasi kelgach, Gaberning yarmi yahudiy ekanini ro‘kach qilib, uni qattiq ta’qib va tazyiqqa olishgan edi. Natijada, Gaber mamlakatni tashlab qochishga majbur bo‘lgan.

Ammiakning ko‘pchilik yaxshi tanisa kerak. Dorixonalarda sotiladigan va ko‘pchilikning uyidagi dori qutisida albatta topiladigan nashatir spirti — ammiakning suvdagi eritmasidir. Odatiy, me’yoriy sharoitlarda ammiak havodan yengil bo‘lgan gaz ko‘rinishida bo‘ladi.

Azot, vodorod va kisloroddan faqrli ravishda, ammiakning keskin o‘tkir hidi bo‘ladi. Uning hidi shu darajada keskin bo‘ladiki, arzimagan miqdorda gazsimon ammiak mavjud havo muhitida odamning burni achishib, ko‘zlari yoshlanadi va nafas yo‘llarida bo‘g‘ilish alomatlari yuzaga keladi. Biz bilgan nashatir spirti va dehqonlar qo‘llaydigan ammiakli suvdagi ammiak miqdori juda past (10% dan ham oz) miqdorda bo‘ladi va shu sababli u nisbatan xavfsiz sanaladi. Lekin, ammiakning sof holatdagisi bilan va hatto suv bilan aralashmalari bilan ham o‘ta ehtiyotkor munosabatda bo‘lish, maxsus himoya vositalarisiz u bilan ishlamaslik kerak. Ammiak mavjud xonada ishlashda albatta havo muhitini muttasil yangilab turuvchi soz holatdagi ventilyatsiya ishlab turishi shart. Aks holda, ammiakli havodan nafas olgan odam nafas siqishi va ko‘z va og‘izdagi shilliq pardalarga ammiak o‘tirish natijasida keskin zaharlanadi. Tanaga, ya’ni, teriga yoki ko‘zga suyuq ammiak tushishi esa o‘ta kuchli kimyoviy kuyishga olib keladi.

Ammiakning suvda oson erishining bir g‘alati jihati mavjud. Tabiatda boshqa hech qaysi gaz ammiak gazi singari suvda oson erimaydi. Yodingizda bo‘lsa, kislorod haqidagi bobda, kislorodning suvda oz miqdorda erishi haqida gapirib o‘tgan edik. o‘sha erigan kislorod tufayli baliqlar jabrasi orqali nafas ola oladi.

Bir litr suvda 49 sm³ kislorod erishi mumkin. Azot va vodorod gazlari esa 1 litr suvda 24 sm³ miqdorda eriydi xolos. Biroq, 1 litr suvda naq 0,9 m³ gazsimon ammiak erishi mumkin. Bu gazlarning suvda erishiga oid eng katta ko‘rsatkichdir. Boshqa hech bir gaz bunchalik ko‘p miqdorda suvda erimaydi.

Azot, vodorod va kisloroddan farqli o‘laroq, gazsimon ammiakni suyuq ammiakka aylantirish, ya’ni, suyultirish juda oson. Buning uchun uni –33 ºC gacha sovitish kifoya qiladi. Bosim ostida esa gazsimon ammiakni hatto xona haroratida ham suyultirsa bo‘ladi.

Bu darajada oson suyuqlanadigan gaz juda foydalidir. Suyuqlik bug‘lanayotganida, u o‘z atrof-muhitidagi issiqlikni olib chiqib ketadi. Bunga sabab, suyuqlik molekulalarining gazsimon holatga tezroq o‘tishi uchun shu tariqa qo‘shimcha energiyaga ega bo‘ladi. Siz teriga suv yoki spirt bilan ho‘llagandan keyin, o‘sha joy qurish jarayonida terining mazkur qismi sovuqlikni sezishini his qilgan bo‘lsangiz kerak.

Agar ammiakning bosim ostida suyuqlantirilsa va keyin uni ushbu bosimdan halos qilinsa, ammiak tezkor gaz holatiga qaytish jarayonida o‘zini o‘rab turgan barcha buyumlardagi issiqlik haroratini o‘zi bilan olib chiqib ketadi. Agar shu jarayonni, ya’ni, ammiakni bosim ostida suyultirib, keyin uni gaz holatiga qaytarib, u orqali issiqlikni olib chiqib ketilishini ta’minlab, keyin yana o‘sha gazsimon ammiakni suyultirib, uni yana gazga aylantirish orqali sikl yo‘lga qo‘yilsa, har bir sikl davomida ammiak gazi yana va yana ko‘proq issiqlik miqdorini o‘zi bilan olib chiqib ketaveradi. Natijada, bu sikl ishlan turgan muhitdagi havo harorati soviydi. Biz maishiy turmushda foydalanadigan muzlatgich va sovutgichlar, konditsionerlarning ishlash mohiyati aynan shu jarayonga asoslangandir. Ya’ni, ammiak juda yaxshi xladagent sanaladi. Biroq, ammiak eng xavfsiz xladagent emas. Bunday xladagent qo‘llangan uskunalarni ehtiyot qilish va ularni teshilib qolishiga olib keladigan keskin zarbalardan ihota qilish darkor. Chunki, undagi ammiak moddasi tashqariga chiqsa va bug‘lanib, gaz holatida havo muhitini egallasa, yuqorida aytilganidek, nafas yo‘llariga bo‘g‘uvchi ta’sir ko‘rsatib, og‘iz va ko‘z shilliq pardalarini zararlaydi. Bu esa salomatlikka jiddiy xatar solishi tayin. Biroq, shunga qaramay, ammiakli xladagent eng arzon xladagent bo‘lib, shu sababli, maishiy texnikada keng qo‘llanishda davom etmoqda.

Suyuq ammiak ko‘p jihatda suvga o‘xshash. Olimlarning fikricha, markaziy yulduzdan olisroqda joylashgan, ya’ni, sharoiti Yer sharoitidan ko‘ra sovuqroq bo‘lgan sayyoralarda suyuq ammiakdan iborat ummonlar mavjud bo‘lishi ehtimoli katta ekan. Bu esa, xuddi Yerdagi butun hayot sistemasi suv asosida shakllangani singari, o‘sha sayyoralarda ham ammiak asosida shakllangan hayot turini vujudga keltirishi mumkin degan taxminlarga sabab bo‘lmoqda.

Azot kislorod bilan bir necha usulda bog‘lanishi mumkin. Azotning kislorod bilan birikmalari ichida eng taniqlisi — azotning chala oksidi sanaladi (azot I oksid). Uning molekulasida ikkita azot va bitta kislorod atomi mavjud bo‘ladi.

Azot (I) oksidi kislorod va azot atomlariga osongina parchalandi. Aralashmaning o‘zi esa 1/3 qismi kisloroddan iborat bo‘ladi. Bu atrof muhitdagi havodagidan ko‘ra kattaroq konsentratsiyadir. Shu sababli ham, chog‘lanib turgan har qanday narsa azot (I) oksidi muhitida darhol yorqin olov chiqarib yonib ketadi.

Avvalgi zamonlarda azot chala oksidini og‘riq qoldiruvchi modda (anestetik) sifatida qo‘llashgan. Ya’ni, u bilan nafas qolgan bemor tanasidagi og‘riqlarni sezmay qolgan. Buni birinchi marta 1840-yilda bir tish doktori o‘zida sinab ko‘rib aniqlagan edi. Hozirda ham tish shifokorlari bu moddadan foydalanib turishadi. Lekin, azot chala oksidining boshqa bir nojo‘ya ta’siri ham mavjud. Ya’ni, undan nafas olgan odamlar o‘z xatti-harakatlarini nazorat qila olmay qolishi mumkin. Bunday odamlar xuddi mast-alast singari, o‘zini g‘alati tuta boshlaydi va sababsiz kulib, irjayib, tirjayib hiringlay boshlaydi. Ba’zilar esa, o‘zini tuta olmay, besabab janjal ko‘tarishi, baqir-chaqir qilib, yoki, xandon otib kulib hammani g‘ashiga tegishi kuzatiladi. Shunday nojo‘ya ta’sirlari tufayli, azotning chala oksidini quvontiruvchi gaz ham deyishadi. Lekin, bu juda omadsiz va noo‘rin tanlangan nomdir. Chunki, bunda quvontiradigan narsaning o‘zi yo‘q. Chunki, azotning chala oksidi me’yordan ortib ketsa, hayot uchun xavfli bo‘lib, o‘limgacha olib kelishi mumkin.

Anestetiklarni odamlarda qo‘llash juda murakkab va o‘ta mas’uliyatli yumushdir. Jarrohlik amaliyoti paytida bemorga anestetik yuborish vazifasini maxsus o‘qitilgan va katta tayyorgarlikdan o‘tgan, tajriba orttirgan alohida mutaxassislar bajarishadi.

---