Узатилган киз (Хикоя) Тавсия етамиз

Узатилган киз (Хикоя) Тавсия етамиз

Узатилган киз (Хикоя) Тавсия етамиз
Узатилган киз (Хикоя) Тавсия етамиз

Назира тез-тез соатига караб 
кояр, юраги ховликарди. 
Кичкинтойлар еса богча 
опасининг юз-козларидаги 
шошкинликни тушунмас, маза 
килиб ойнашар еди. Ота-оналар 
хам болаларининг конглига 
караб: 
– Болди, енди чарчадиларинг, 
байрам тугади, уйга кета 
колайлик, – демасди. 
Богча ховлисида шарлар учади, 
мусика жаранглайди, болакайлар 
кийкиришади… 
«Хозир диплом йоклаб чикса… 
хамма дугоналарининг ота- 
оналари гулдасталар котариб кутиб 
туришган болса… Мадинам 
оксиб колармикан?Ахир, авваллари 
оддий имтихонларда хам гул 
котариб борардим… «Турмушга 
берди-ю, онам 
шундайшодийона куним – 
диплом йоклаганимда хам 
келмади”, деб конгли кабаради- 
да енди”… 
Бу хайол Назирага тинчлик 
бермайотган болса-да, ишини 
ташлаб кета олмасди. Ерталаб ери: 
– Мадинага бора олармикансан? 
– деб сораганида: 
– Албатта, болалар билан бирпас 
даранг-дурунг килсак бас-да, 
кейин бошман, – деганди. 
Бу гапидан сонг ери хам бир 

дунйо ишни режалаштиргандир. 
…Хуллас, болаларни таркатгунча 
Назиранинг бир хайоли кизида 
болди. Ишини якунлагач, минг 
истихола билан кизига конгирок 
килди. Назарида, Мадина 
университет хийобонининг бир 
бурчагида йиглаб отиргандек 
еди. 
– кизим… 
– Опажон… – Мадинанинг 
овозидаги жаранг Назиранинг 
гурсиллаб урайотган юрагига сал 
таскин берди. – Мени табрикланг, 
дипломимни «ало”га химоя 
килдим. Устозимиз: 
– Ота-онангга рахмат, кизим, – 
деди.Адажонимга йетказиб 
койинг. 
– Хозир каердасан? Бормокчи 
едим.. 
– Йок, йок, овора болманг, 
опажон. Ойижоним, дадажоним, 
куйовингиз хаммаси шу йерда… 
Сиз чарчагансиз… Озингизга 
каранг. 
– Ха, шунаками? кудаларимга 
салом де! Рахмат айт уларга… 
Назира телефон тугмасини босди. 
«Уларборишибди…”, дея 
шивирлади, лекин козига «дув- 
дув” йош келди. 
Ишдан кайтар екан, ичидаги 
хиссийотларни ози тушунмасди. 
«Хурсанд болишим керак, йолгиз 
колмабди. Тойдан атиги бир ой 
отди. Бир ойда кадр топибди”, 
дерди-ю, ичида бир оксиниш 
кезинар, азиз бир нарсасидан 
айрилгандек бошашиб, 
дармонсизланар еди. Уйига келиб, 
Мадинанинг хонасига кирди. 
Диванига отириб, суянчикларини 
силади. Якиндагина кизини ерталаб 
уйготгани кирарди: 
– Тур, кизим, окишга кеч 
коласан, –дерди. Мадина юзига 
китобни йопиб, сочлари тозгиб 
ухлаб йотарди. 
– Яна… беш дакика, ойи, атиги 
беш дакика, – деб козини 
очолмасди. 
– Е, худойим, ерта-индин 
бировнинг ешигига борасан. 
Сахар туриб, ховли супуришнинг, 
нонушта тайорлашинг керак. Бу 
йотишинг болса, икки хафтада олиб 
келиб ташлашади, – дея 
жигибийрон болар, Мадина: 
– Хозир ухлаб олаверай-чи, 
ошанда бир гап болар, – дея 
еркаланарди. Енди шу еркатой 
кизи.. бегоналарга киз болдими? 
– Ха, опа, бунча бошашиб 
отирибсиз? 
канча йиглади, овунди, огли 
Умиджон окишдан кайтгач, 
унинг овозидан хайол торлари 
узилди. 
– Опанг… 
– Ха, «ало”га йоклабди, 
табрикладим. 
– Бирров бориб келсакмикин, хар 
холда, хайотида катта вокеа рой 
берди. Атаганимиз бор еди, – деди 
Назира. 
– Е, нима киласиз, оз холига 
койинг! Якинда поччамнинг 
тугилган куни екан, борармиз, – 
деди Умиджон. 
«Йок, Мадина кутади. Шундай 
кунида онасини кутмаслиги 
мумкинми?” Назира оглининг 
«хай-хай”лашига карамай, 
ошхонага кириб пишир-куйдирни 
бошлаб юборди. Хафсала билан 
килинайотган таййоргарлик 
нихоясигайетгач: 
– Умиджон, мени таксига кузатиб 
кой! – деди. 
– Опа, аввал конгирок килинг! 
– Нима, оз кизимни йоклашга 
хам рухсат сорайманми? Сен 
бола роса дангаса болибсан, 
озим кетавераман болмаса! 
Назира шундай деди-ю, яна… 
конгирок килди. Мусика, 
шовкин… 
– Мадина, уйдамисизлар? 
– Йок, опа, куйовингиз билан 
химоямни ювяпмиз. Ойижон, 
дадажонларим «Роса 
чарчадингиз, болам, аввал той, 
сонг имтихонлар, химоя, бир 
яйраб отиринглар”, дейишди… 
Мадина бакириб гапирар еди. 
– Майли, болам… яхши 
отиринглар! 
Назиранинг томогига нимадир 
тикилгандек болди. Ошхонанинг 
иссигини енди сезгандек еди. 
Деразаларни очиб ташлади. 
– Ха, опа, юринг, кийиниб 
чикдим, – деди Умиджон. 
– Бормас еканмиз… – Зорга 
озини босиб гапирди Назира. – 
Кафеда екан поччанг билан… 
– Айтдим-ку сизга… Йошларга 
шон-шарафлар… Ия, опа, сизга 
нима болди? Йиглаяпсизми? 
Аразладингизми? Юринг, озим 
айлантириб келаман… 
Назира оглига суяниб баралла 
йиглаб юборди. 
– Ана холос, озингиз «Тезрок шу 
кизимни егасига топшириб, тинсам 
еди”, дердингиз-ку. Енди егасида 
тинса… кизганяпсизми? 
Назира нима дейишини билмасди. 
Окитди, шу киз учун йелиб- 
югурди, озини унутди, енди шу 
екан-да… 
– Йок, борган жойида тинсин, 
ошаларга юлдузини иссик 
корсатсин Худойим… Мен… 
шунчаки… 
Назира «хик-хик”лаб зорга 
гапирди. 
– Бу – бошка гап, опа! Келинг, 
икковимиз маза килиб 
овкатланамиз. «Бировнинг 
насибасини биров йея олмайди”, 
деган машойихлар. 
Пиширганингиз – озимизнинг 
насиба екан! 
Умиджоннинг овози уйни толдирди. 
Назира козида йош билан 
жилмайди.

Хикоялар
Узатилган киз (Хикоя) Тавсия етамиз