Хиёнатнинг ачхик сабоги

Хиёнатнинг ачхик сабоги

Хиёнатнинг ачхик сабоги
Хиёнатнинг ачхик сабоги

Мустафо ишдан эрта келганидан афсусланди. Тозаланмаган уй, дазмолланмаган кийимлар, буш козон, чакалокнинг тинимсиз йиглаши — буларнинг бари йигитнинг юзини буриштирарди-ю, лекин узини босишга уринди. Иссик хаво сабаб боши огриётгани учун дам олишга кулайрок жой излаб, хали у-хали бу хонага кириб курди. Бирок хамма тарафдан янги тугилган чакалокнинг овози келар, бу овоз эркакни таъкиб этарди гуё.
— Оббо, нега йиглайверади бу? — деди эркак узига-узи гапириб.
— Бу эмас, фарзандимиз! — деди углини тинчлантиришга уринаётган Мадина.
— Бошим огрияпти, тезрок ухлат…
— Ухламаса, айб мендами? — асаблари таранглашган она кузига ёш олди.
— Корни очдир?!
— Корни тук!
— Бирор жойи огриётгандир…
— Билмайман, билмайман! — деди Мадина чакалокни ётокка куйиб. — Узим хам кийналиб кетдим!
— Битта болага хам карашни эплолмайсан! — бакириб юборди Мустафо.
Мадина боласини кайта кулига олиб, эрининг ортидан пичирлади: «Ха, бош факат сизда бор».
Мустафо уйда утиролмагач, эшикни карсиллатиб ёпди-ю, узини кучага урди. Эркак шух, кувнок хаёт тарзида яшаб, шунга куникиб колганиданми, оила мухитини хазм килолмас, бу холат, айникса, фарзанд кургач, жуда авжига чикканди. Хотинининг на эрга, на уй ишларига ва на узига эътибор каратмаётгани хам Мустафонинг газабини келтирарди.
Уйига кайтганида чакалокнинг овози тинчиганидан бироз кунгли кутарилди. Кийимларини алмаштириб, энди ёстикка бош куяй деганди хамки, рафикасининг ёнида турган кул телефонидан хабар келгани хакидаги овоз эшитилди. Мустафо туйдан аввалрок хотинига рашкчилигини тушунтирган. Шу сабаб рафикасининг хар бир кадамини назорат килиб турарди. Ижтимоий тармоклардаги сахифани хам, узи мудом текшириб туриш шарти билан очиб берган. Мана, хозир хам келган хабар дугонасидан эканини кургач, хаёлига каердандир «Кайси дугонаси булдийкин, расми бормикин?» деган фикр келди. Расм очилгач, карасаки, нихоятда чиройли киз елкалари хийла очик куйлакда шух-шодон кулиб турарди. Ютиниб куйган Мустафо бироз суратга тикилди-да, саломга алик олди.

— Нега ёзмадинг?
— Ухлаётгандим.
— Ахволларинг калай, она булиш зур эканми?!
— Кийин экан.
— Сенга айтдим, эрга тегишга шошилма деб. Эринг билан ярашиб олдингми?
— Ха. Эрим хакида фикринг кандай?
— Эринг жуда чиройли йигит, таништириб куймайсанми?
— Танишгинг келяптими?
— Тинчлан, хазил-ку! 
Мустафонинг энди кунглига нимадир кирди. Экран ортида жилмайиб турган бу кизни унча танимасди-ю, лекин хали турмушга чикмагани аник. Йигит куп уйланмади, хотинининг телефонидан барча хабарларни учирди-да, узининг телефонини олиб, бошка хонага чикиб кетди. — Салом!
— Ким бу?
— Мен, уша сен танишишни истаётган Мустафо, дугонангнинг эриман.
— Мадина, бу яна кандай хазил?
— Хазил эмас, рост. Факат бу хакда аёлимга айтма, биз шунчаки дуст буламиз!
Кизнинг майлини сезган йигит Нилуфар билан хар куни гаплаша бошлади. Улар куни кандай утаётгани, кайфияти, хатто нима овкат ейишаётганигача бир-бири билан тинимсиз ёзишарди. Мадина эрининг кулидан телефон тушмай колганини сезарди-ю, лекин бу холат иши билан боглик, дея эътибор бермасди. Дастлаб одатий хаётдан зерикиш туфайли шунчаки мулокот килиб туришни кузлаган йигит, эндиликда Нилуфарга урганиб колаётганлигини узи хам сезаётганди. Киз билан учрашиш катта хато эканини яхши билар, аммо уша дам яна каердандир миясига «Бир маротаба куришсам, нимаси ёмон?» деган фикр келиб уриларди. Улар шу тарика икки кундан сунг учрашишга келишиб олишди.
Эрта тонг. Йигит кийиниб, кучага чикиш учун тайёрланар, бугунги учрашувга эса хафсаласи йук эди.
«Нилуфар чиройли киз! Бир мартагина учрашаман, бироз гаплашаман. Мен Нилуфар билан шунчаки дуст тутиндим, холос!» Турфа уйлар исканжасида колган йигит бир хурсинди-да, уйидан чикди. Шу пайт кул телефонидан хабар кунгироги эшитилди.
— Мадинанинг кул телефонини олишни унутманг!
— Нега?
— Бир нарса курсатаман.
Анчадан бери Мадинанинг кул телефонини текширмай куйган Мустафо уша «бир нарса» нима эканини билишга карор килди.
Йигит Нилуфарни узокдан курди-ю, дарров таниди. Киз расмдагидан хам хушруй, баланд буйли, нигохида катъийлик чакнаб турарди. Мустафо факат бир нарсага — тез-тез кул телефонига караб куяётган кизнинг холатини тушунолмай халак.
— Айтгандай, Мадинанинг телефонини нега сурадинг?
— Бир нарсани билиб колдим, менимча, сиз хам билишингиз шарт! — деди Нилуфар ундан кузини узмай.
— Тушунмадим…
Шу пайт яна уша таниш овоз эшитилди. Телефонга хабар келганди. Бирок Мадинанинг телефонига. Мустафо дарров хабарни очди. Очди-ю, шу он кузлари катта-катта очилиб кетди.
— Тинчликми? — деди киз.
— Жим тур! — бакирди Мустафо газабдан кизариб. 
Мустафо телефон экранига узок тикилиб, «Салом, Мадина. Мустафо ишга кетдими?» деган хабардан ларзага тушар, энг дахшатлиси, бу хабар якин дусти Жавлоннинг ракамидан юборилганди. Зора, адашаётган булсам, деган уйда Мустафо титраётган бармоклари билан хабар келган сахифадаги суратга каради. Адашиши мумкин эмас, Жавлон экран ортида кулиб турибди. «Минг лаънат!» дея куллари мушт булиб тугилган Мустафонинг тишлари такиллар, кузи тез-тез пирпирарди. Нилуфар эркакнинг узгараётган холатини сокинлик билан кузатарди. Йигит даст урнидан турди-да, Нилуфарга лом-мим хам демай машинаси томон шошилди.
— Аламли эканми?!
Мустафо такка тухтади. Ортига угирилса, киз жилмайиб турибди.
— Нимаси кулгили?!
— Энг якин дустинг билан умр йулдошингни ушлаб олиш-да! — деди киз хамон жилмаяркан.
— С-сен буни…
— Нафакат дустинг, хар кандай бегона билан бундай иш…
Киз бошини сарак-сарак килди-да, урнидан туриб, йигитга якинлаша бошлади. Ва жуда якин келиб, Мустафонинг кузларига тик бокди.
— Шунчаки гаплашиб туриш деган вазият йук. Бу хиёнат! Хар кандай «шунчаки»ларнинг бари хиёнат!
Мустафо титраб кетди. Худди танаси буйлаб бир гала хашарот юраётгандай сесканди.
«Нега жахлим чикяпти? Ахир мен хам хотинимга нисбатан айнан шу ишни килдим-ку. Йук, уни сог куймайман. Барибир, иккаловини хам сог куймайман. Аммо бу мегажин булаётган вокеаларни каердан биляпти?!»
Хаёллари чалкашиб кетган йигит хозир буларни мулохаза киладиган ахволда эмас. Мустафо бир нарсани, уйга тезрок бориб, рафикасини бирёклик килишни уйларди. Нилуфарга хеч нарса демай, такрор машинаси тамон угирилганди хамки, каршисида пайдо булган дустини курди ва жазавага тушиб, унга ташланди.
— Узингизни босинг, Мустафо! — уртага тушди киз.
Энди эркак кулмас, аксинча, нихоятда жиддий эди.
— Коч йулимдан, буни улдираман! Хотинимга СМС ёзишни курсатиб куяман унга!
— Мен ёздим хабарни! — бакирди Нилуфар ва чунтагидан Жавлоннинг кул телефонини чикарди. — Биз Жавлон билан келишиб, атай уюштирдик буни! Фарзанди билан андармон дугонамга хиёнат килмаслигингиз учун. Бу иш шу ерда колади, аммо энди аклингизни йигинг! Хиёнат канчалик ёмон хиссиёт эканини сиз хам англадингиз!
— Н-нима?!
Мустафо Нилуфарнинг кулидаги телефон чиндан Жавлонники эканига ишонч хосил килгач, ховуридан тушди.
— Нилуфарга хабар йуллаган кунингдаёк бу хакда менга айтган. Биз у билан бир жойда ишлаймиз ва сени тарбиялаб куймокчи эдик, холос! — деди Жавлон дустининг елкасига кулини куйиб.
Мустафо бироз жим тургач, Жавлоннинг кул телефонидан рафикасининг ракамини учириб ташлади, сунг Жавлон ва Нилуфарга бир караб олди-ю, индамай машинасига утирди. Йигит йул буйи факат «Худога шукр» дея узига-узи пичирларди. Уйига кирганида гудакнинг йигиси эшитилар, атроф бироз бесаранжом, рафикаси эса боласини овутиш билан овора.
— Бер менга, — деди Мустафо углини кулига оларкан, сунг Мадинани хам кучди ва ажиб бир хотиржамликни хис этди. Энди унинг учун хаммаси узгарганди…

Хикоялар
Хиёнатнинг ачхик сабоги