Хикоя: Тамагир гинеколог

Хикоя: Тамагир гинеколог

Хикоя: Тамагир гинеколог
Хикоя: Тамагир гинеколог

Хикоя: Тамагир гинеколог Текст песни

Бир зумда шовуллаб йомгир куя бошлади. Шифохона ховлисига гулларнинг нафис бойлари таралди. Япроклар губори ювилди.
Салкин шамол булутлар пардасини йиртиб, парчалаб ташлади. Йомгир шаштидан кайтди. Яна куйош оз тахтига миниб, борликни нурга толдирди. Кампиркол устида магрур кад котарган тог йонбагирларида ок айикдек узалган музлар яркираб коринди.
Йомгир тохташини кутиб турган жувон бино зиналаридан аста-аста тушиб, ховлига чикди. Йолак бойида ложувард ранг боггули япрокларида милдираб, титраб турган шудрингларга маюс тикилиб колди.
Келинчакнинг изидан толишган, ок халатда, сочларини ок калпок остига бостириб олган оттиз беш йошлар чамасидаги шифокор чикиб келди. Бу гинеколог Лола опа еди:
— Кетолмай турибсизми?..
— Йомгирнинг тинишини кутайотган едим опа…
— Айтганим боладими?
— Ерим билан гаплашай-чи.
— Унга яхшилаб тушунтиринг. «Биринчи бола кийин тугилар екан», денг. Одамлар фарзанди учун йокни йондиради. Бир   семизрок кой нима бопти?..
Жувон Лола опа билан хайрлашиб, катта йол йокасидаги дарвоза томон бурилди. У авайлаб кадам босар, нимадандир чочийотганга охшарди…
Лола опа жувоннинг изидан кузатди. «Бу айол огилли боладиганга охшайди. Юришидан билиниб турибди. У ерига айтса, насиб болса, бир… Уйда хам гошт сийраклашиб колган…»

— Фарзанд ширин. Одамзод фарзанд учун жонини хам аямайди. — Лола опа беихитийор оз колларига каради. — Мана шу коллар оналарни йоклик ешигидан кайтариб олади, годакларга хайот багишлайди. Одамларга шунча яхшилик килиб, бундай яйраб яшасам, нима килибди?.. Огрилик болайотгани йок-ку?! Яхшилигимга яхшилик кайтяпти. Бунинг нимаси йомон?
Шифокор гулларнинг нафис бойларига тойинган хаводан хузур килиб нафас олди. Шу пайт унинг чап бикинида бир нарса каттик санчилгандай болди. Огрикдан юзи буришди, хайоллари чалкашиб кетди. У кафти билан корнини силади:
— Ишкилиб, есон-омон кутулай-да!
Коз олди сал хиралашгандай болди. Бино ховлисидаги ок, пушти, кизил гуллар ранги шиша идишда аралаштирилган аллакандай суюк дори рангига охшаб кетди.
Бироздан сонг Лола опа озига келиб, каддини рост тутди-да, тетик кадамлар билан хонасига котарилди. Хонасига киргач, столга егилиб дафтар толдирайотган хамширага буюрди:
— Навбатдагисини чакиринг…
* * *
Катманчопти тог багрида ок айикдек чозилиб йотган музлар ериб, уларнинг жойи корайганига хам анча вакт болди. Шифохона ховлисидаги гуллар хам ковжиради, бог-рогларга хазонлар корпаси тошалди.
Лола опа ярим тунда огрикдан уйгониб кетди. корнини чангаллаб, диванга отирди. кайнонаси келинини толгок тутайотганини сезиб, калима кайтара-кайтара, орнидан козгалди. Сонг оглини уйготди.
— Тезрок машинангни таййорла, хотинингнинг мазаси кочяпти, тезрок!
Ерининг ранги-кути учди. Тунги чирок йоругида шоша-пиша      кийинди. Койлагининг тугмасини тополмай асабийлашди. Ниманидир йечиб, кайта кийди.
— Имилламасдан тезрок болсангиз-чи! — ингради Лола опа.
— Хоп, онаси, хозир…
— Келин, озингизни босинг. Биринчиси емас-ку, Худога шукр, — кайнона огрикдан инграйотган келинига далда берди.
Ери харчанд уринмасин, машина от олмади. Шоша-пиша хонага кайтиб кирди, телефон гошагини котариб, коллари калтираганча, ракам териб, «Тез йордам» чакирди.
Тугрукхонада Лола опанинг ахволи кун бойи йенгиллашмади. Шунинг учун вилоят марказидан мутахассис йетиб келди. Айолни текширайотган шифокорнинг «Бола йонбош, онгланмайди», деган гаплари елас-елас кулогига чалинди. Шифокор айол жаррохлик столига йоткизилди. Оператсия анча чозилди. Хайрият…
Бемор озига келиб, каравоти йонига койилган столда отирган ок кийимли айолга, унинг неон чироги нурларидан яна хам окарган, негадир таниш коринган чехрасига кози тушди.
— Болам, — шивирлади Лола опа, — кани?
— кизалок билан табриклайман, Лола опа! — деди шифокор.
— кизми? — соради у базор, сонг кокрагидаги чойшабни силжитиб жилмайди.
— Козингизни очинг, Лола опа, коп ухладингиз.
Лекин у шифокор хамкасбини ешитмади. Юзига яна чойшабни тортиб, козларини чирт юмди. Аллахсирай бошлади. Хайолида  кутилмаган вокеалар, хотиралар жонланди: ундан шифо, мадад излаб, маслахат сораб келган танишу нотаниш айоллар, биринчи маротаба она болайотган, вахима босган йош-йош келинчаклар, уларнинг илтижо тола умидли нигохлари. Катта ховлиси, кой-козилар, айолларнинг ерлари «Опажон, нима десангиз хам розимиз, иккаласи хам омон колсин!» — дея ялиниб йолворишлари…
Мехмонхонаси, тах-тах юклар, турли-туман кимматбахо буюму матолар. Яна айтганини олиб келмагани учун у «Козимга коринма!» деб кайтарган огиройок айолларнинг илтижо ва    нафрат тола козлари.
Бир гурух сочлари тозиган айоллар еса худди алвастиларга охшаб, колларини бигиз килиб, «Мана, касамини бузган, паст кетган хотин!» деб Лола опани корсатишяпти. Лола опа улардан юзини буради. Кетай деса, жойидан козгала олмайди, худди йерга михлаб ташлангандай. У йордам сораб кичкирмокчи болади, бирок овозини ози хам ешитмайди:
«Уларни хайданглар, айтинглар, тегишмасин менга, куткаринглар мени, ким бор!..»
— Опа, тинчланинг, сизга хеч ким тегайотгани йок. Козингизни очинг. кизингизни кормокчимисиз? Хозир олиб келишади.
Лола опа таниш овозга жавоб беришга харакат килиб корди. Болмади. Шундан сонг яна уйкуга кетди.
— Хали наркознинг тасири кетмаган, чоги?! — деди вилоятдан келган врач ва хамкасбининг йонидан кетмай отирди.
Лола опа аста-секин озига келиб, хозир каерда еканини еслашга харакат килди. Козини очди. Йонида кечаси билан мижжа кокмай чиккан ок, лоппи юзли таниш айолга каради.
— Уйгондингизми, опа, мени танияпсизми?
Бемор еслай олмади.
— Тошкентда бир йотокда яшаганмиз. Окишни сиздан кейинрок тугатганман…
Лола опанинг коз олди аста-секин йориша бошлади.
— Салимамисиз?
— Ха, худди ози, — деди хамкасби кувониб.
— Болам согми?
— Хавотир олманг, соглом. Хамшираларингиз караб турибди.
— Сизга рахмат, Салима!
— Бурчимиз, опа.
Лола опа бояги аллахсираши ва хайотидаги шунга монанд вокеаларни ойлади. Конгли яна бузилди, козлари алам-изтиробга толди. «Бурчимиз», дейди. Хеч иккиланмай айтади. Нигохи тип-тиник, катра соя йок. Накадар бахтли бундай одамлар!»
— Бурчимиз, денг, Салимахон. Шу созни сиздек чин дилдан, кийналмай айтадиган кишилар — жуда   бахтли одамлар.
— Нега ундай дейсиз? Хаммамизнинг бурчимиз, ахир. Шундай пайтда одамларга нафимиз тегмаса бизнинг нима керагимиз бор уларга?
Салима хамкасбининг кандайдир огрикдан изтироб чекайотган козларига каради. У айтган гапларнинг туб маносини англамокчи болди. Охири Лола опани наркоз тасирида яна аллахсирайотган болса керак, деб ойлади. 

Кушик матнлари
Хикоя: Тамагир гинеколог