МУРДАЛАР КЎЗ ОЧГАНДА… (Мистика)

МУРДАЛАР КЎЗ ОЧГАНДА… (Мистика)

МУРДАЛАР КЎЗ ОЧГАНДА… (Мистика)
МУРДАЛАР КЎЗ ОЧГАНДА… (Мистика)

Сентябр ойи еди. Тун. кабристонга кириб келган кок плашчли кимса йомгирли хавода богилиб-богилиб нафас оларди…
Бироз сигарет чекиб турган болди-да, кутилмаган харакат билан колидаги сигарет колдигини бир томонга иргитиб, йелкасидаги копни кабрлардан бири устига койди.

каерлардандир бойкушнинг йокимсиз сайраши ешитилди.

У кабрга енгашди. Шу пайт ропарасида кандайдир номалум соялар пайдо болиб, топпа-тогри кабр устига йойилди.

Кимса кафтини пешонасига тираб бир муддат туриб колди…

Сонгра бошини котариб яна копини йелкасига илди ва кабристон ортасига караб юрди.

У йерда ески кабр бор еди. Оша йерга келганда тохтади. Яна копни йелкасидан олиб кабр устига койди. Не коз билан корсинки, халиги соялар тагин ропарасида пайдо болиб айлана бошлади. коркувданми, тасодиф туфайлими, турган йерида котиб колди. Соялар еса гох акула, гох ит шаклига кириб, кабр устида у йокдан-бу йокка айланарди.

— Итларингни нари ол! — нихоят тилга кирди плашчли кимса. — Биламан, мени кузатяпсан… М-мен… Сибирякнинг олдидан келдим. Яхши хабар, яна… Совга олиб келдим сенга.

— Кимсан озинг? — гойибдан нотаниш овоз келди.

Плашчли кимса бошини котариб у йок-бу йокни коздан кечирган болди.

— Бунинг ахамияти йок. Сен бу совгани анчадан бери орзу килардинг. Сибиряк айтдики, менинг бир илтимосимни бажаришинг керак екан.

— кандай илтимосинг бор?

— Менга сенинг актйорларинг керак.

— Нечтаси?

— Учтаси. Бир хафтага. Улар иккитадан рол ойнаб, яна кайтиб келишади.

Ортага бир муддат жимлик чокди. Еса бошлаган совук шамол плашчли кимсанинг юзларига урилиб, у афтини бужмайтирди.

— Мен сенга олти нафар олганларини бераман, — деди номалум овоз сохиби.

Плашчли кимса норози бош чайкаб койди.

— Нима, сен мен билан савдолашмокчимисан? Бопти, бу нарсани яна Сибирякнинг озига кайтараман.

Шундай деб у копни яна йелкасига илди. Бунга жавобан кабрлар ораб койилган темир панжаралар гижирлай бошлади. каердадир куриган шох синиб тушиб, товуши бутун кабристонга ешитилди. Тосатдан кимсанинг кокси узра келиб урилган шамол сал курса уни иткитиб юборайозди.

— Тохта, одамзод! — дея ох урди коринмас жонзот. — Майли, актйорлар сенинг олдингга келишади.

— Ертагайок келишсин!

У плашчига яхшилаб ораниб, коронгилик карига шонгиди…

*

Volodya Qalmiq hech qachon muammolardan qo’rqmaydi. Yo’q, muammolarni yaxshi ko’rganidan emas. Biladiki, agar muammodan qochsa, ishlari chappasiga ketadi. Ishi shunaqa. Odamlar bilan ishlaydi. Shu ishi tufayli ko’pchilikka yoqmaydi. Faqat yoqtirmasliklarini hech qachon yuziga aytishmaydi…

Qalmiq doimo hushyor. Har bir ko’ngilsizlikni oldindan ko’rib, his qilib turadi. Ana shu sababli ham omad unga kulib boqdi. Endi uning o’zi xo’jayin. Har qanday muammoni bemalol hal qilaveradi…

Pod’yezdda chiroq yo’q edi. Ichkarini yoqimsiz hidlar qoplagandi.

U shoshilmay zinapoyalardan yuqoriga ko’tarila boshladi.

— Hech qayoqqa ketmayman! — dedi o’ziga-o’zi. — Hammasini haydab chiqarib, pod’yezdni havas qiladigan darajaga keltirmaguncha tinchimayman…

Afsuski, navbatdagi muammoni payqamay qoldi. Ya’ni, qorong’ida nimagadir urilib yiqilib tushayozdi. Hayron bo’lib asta egildi. Oyoqlari ostida Mishka Obryad og’zi ochilgan holda cho’zilib yotardi. To’zg’igan sochlari zinapoyada esayotgan shabadada qimirlab-qimirlab qo’yardi.

Qalmiqning yuragi qinidan chiqib ketayozdi. Ich-eti muzlab ketdi. Obryad!..

  «Tirik shekilli! — ko’nglidan o’tkazdi u.”

Shu tobda Obryad narigi yonboshiga ag’darilib oldi. Ana shundan keyingina Qalmiq sal  tinchlanib cho’ntagidan sigaret chiqarib tutatdi va kvartirasi tomon yo’l oldi.

Eshikni xotini ochdi. Erining vajohatini ko’rib, qo’rqqanidan o’zini chetga oldi.

— Qizlarim uxlashyaptimi? — so’radi Qalmiq xotirjam ohangda. — Aytgancha… Salom!

— Salom!.. Qizlar uxlab qolishdi…

Ayol yugurib borib yo’lakdagi chiroqni yoqdi.

— Nimadir bo’ldimi?

— Hech narsa bo’lgani yo’q. Ovqat-povqating bormi?..

Qalmiq qo’rqa-pisa qozon tomonga o’tgan xotini Iraning ortidan tikildi. Ha, xotini hozir undan o’lgudek qo’rqadi. Bir paytlar axlatxonada ishlab arzimagan pul ko’tarib kelganda Qalmiqning o’zi ortiqcha harakat qilishga cho’chirdi. Ha, u vaqtlar o’tib ketdi. Endi uning davri keldi. Faqat u buyruq beradi. Nafaqat uyida, balki, butun hovlida o’z so’zini o’tkaza oladi…

Ira ovqat va aroq keltirib stolga qo’ydi. Qalmiq shosha-pisha aroqni stakanga quydi-da, bir ko’tarishda sipqorib, qoshiqni qo’liga oldi…

Qiziq… Anavi Mishka Obryad qari piyonista. Qo’shni. Nega undan qo’rqib ketdi?.. Axir, uning o’lganiga ikki yil bo’lgandi-ku!..

Aslida, Qalmiq piyonistalar bilan ko’p to’qnash kelardi. Ishi shuni talab qilardi. Asosan ichkilik bilan savdo qilgani bois yarim kecha demay o’sha piyonistalarga eshikni ochishga majbur edi. Negaki o’shalarning orqasidan mo’may daromad ko’rardi…

Keyinroq kvartira savdosi bilan shug’ullana boshladi. Yoniga Xorek va Xoxol laqabli gumashtalarini sherik qilib oldi. Ana o’sha ish unga yanada omad keltirdi. Bir oy deganda o’n ming ko’kida ishlab topdi…

Qalmiq yana zinapoyadagi Obryadni ko’z oldiga keltirdi. E, yo’q, u Obryad emas. Unga shunday tuyildi, xolos. Marhumlar hech qachon uyg’onmaydilar…

*

Ертаси куни калмик озига дам олиш куни ёлон килди. Хорек ва Хохолга конгирок килиб, топшириклар берди. Ози еса диванга йонбошлаб телевизор кора бошлади…

Бир махал беихтийор деразадан ташкарига каради. Ахлатхона йонида хар доимгидек уч нафар пийониста еркак котиб туришарди. калмик кол силтаб нариги йонбошига огирилмокчи болди. караса… Кутилмаганда уччала пийониста хам бирдан бошини унинг квартираси томон бурди. Ха, аник у томонга караб колишди…

калмик уларни таниди. Бири Ваня тога. Олти йил олдин универмаг йонида озича савдо-сотик килмокчи болганди. калмик бир маротабагина жагига туширганди, уйига келибок жон берган.

Анавиниси Коля маймок. Муштлашиб колишганди бир вактлар. калмик хам маст еди. Униям бир зарба билан тинчитган…

Учинчиси…

Ха, бу Обряд!.. Худди ози!..
калмик тосатдан овозининг борича бакириб, дераза йонидан озини олиб кочди. кочайотиб беихтийор столга урилиб кетди-ю, чалканчасига полга кулади…

— Йо-ок!.. Болиши мумкинмас!..

У огзини кафтлари билан мажбуран йопиб, кайтадан дераза каршисига келди. Хеч ким йок…

*

Shu kecha Qalmiq juda yomon uxladi. U yog’iga ag’darildi, bu yog’iga ag’darildi. O’zicha nimalardir deb g’o’ldiragan bo’ldi… Ko’zlarini yumdi deguncha kunduzgi dahshatlar namoyon bo’laverdi…

Oxiri uxlab qoldi. Tush ko’ribdi. Tushida sochlari paxmoq bir kampir zinapoyadan chiqib kelayotgan Qalmiqqa tashlanib qolibdi. Suyagi chiqib ketgan qo’llarni u qancha yelkasidan yulib tashlashga urinmasin, kuchi yetmasmish… Aksincha, uringan sari nafasi bo’g’ilib, yuragi to’xtab qolayotgandek tuyilaveribdi…

Yo’q, bu kampir jodugar. Unga qaysidir sehrli so’zlarni aytishi lozim edi. Shundagina kampir undan nari ketardi. Ammo sehrli so’zlar esida yo’q…

Oradan qancha o’tdi, bilmaydi. Hanuz o’sha dahshatli tush ta’sirida inqillardi. To’satdan eshik qo’ng’irog’i chalindi. Qalmiq uyg’onib o’rnidan turdi-yu, yonidagi xotini Iraga boqdi. U tinchgina uxlardi.

Eshik qo’ng’irog’i qayta-qayta chalinavergach, Qalmiq o’rnidan turdi-da, chiroqni ham yoqib o’tirmay, yo’lakka chiqdi.

— Kim u?

So’rashga so’radi-yu, har ehtimolga qarshi, eshikka o’rnatilgan kuzatuv teshikchasidan tashqariga qaradi.

Yo alhazar!.. Yana o’sha marhum piyonistalar!.. Nimalar bo’lyapti o’zi?.. Ularning o’lganiga qancha bo’ldi!.. Nega?.. Qanday tirilib kelishlari mumkin axir?..

Oyoqlari qaltirab ketayotganiga qaramay, Qalmiq o’zini bosib qaytadan so’radi:

— Kim?

— B-biz… Volodya, Mishka, Kolya!.. Eshikni och!..

— Nima ishlaring bor?..

— Bilasanmi?.. Ichaklarimiz yonib ketyapti!.. Bir shisha qizilidan bergin!.. Pulimiz bor. Mana, yarmini opkeldik. Qolganini ertaga albatta, tashlab ketamiz!..

Qalmiq sekin eshikni ochdi. Haqiqatan, ostonada uchala marhum ham xuddi tirikdek yuzlari qip-qizargan holda turishardi.

— Axir sizlar ko’karib chiqqansizlar! — dedi Qalmiq sir boy bermay. — Qolaversa, ming yil bo’ldi ichkilik sotmay qo’yganimga. Manavi pullar ham eski. Hozir boshqa pul…

Vanya tog’a cho’ntagini uzoq paypaslab, nihoyat bitta besh mingtalikni chiqardi. Buni ko’rib Qalmiqning nafasi bo’g’ildi…

— S-sizlar qaerdan paydo bo’ldingiz? — xirillab so’radi u. — Men hozir ichkilik sotmayapman… Axir, sizlar allaqachonlar o’lgansizlar-ku!.. Birin-ketin go’rga kirgansizlar-ku!.. Yo’qol!.. Yo’qol hammang!..

Qalmiq kutilmagan harakat bilan uchchalasini ham zinaga itarib chiqardi. Avval Kolyani, ketidan qolganlarini tepib pastga qulatdi. Ayniqsa, Obryadni tepganda bo’yin suyaklari qanday qisir-qisir qilganigacha eshitib, a’zoyi badanida sovuq ter paydo bo’ldi…

*

Qolgan uch kun ham Qalmiq uchun yoqimli kechmadi. Qay mahal qaramasin, uch murda axlatxona yonida qotib turar, Qalmiqning derazasidan ko’z uzmasdi…

Qalmiq oxiri chiday olmadi. Uchinchi kuni erta tongda yordamchisi Xoxolga qo’ng’iroq qildi.

— Sergey uyg’ondimi? — so’radi u hovliqib.

— Ha, nimaydi?

— E, axlatxonada qandaydir murdasifatlar turibdi… Negadir ko’nglim g’ash…

Go’shakni joyiga qo’ygach, Qalmiq deraza tomonga o’girildi. Vanya tog’a g’oyib bo’libdi. Lekin Kolya maymoqning yonida ikki nafar devday-devday erkak turar, maymoq ularga Qalmiqning derazasini ko’rsatib nimalarnidir tushuntirardi…

— Bular Marat bilan Durinda-ku! — dedi o’ziga-o’zi Qalmiq. — Qiziq!.. Ikkaloviniyam turmada  o’ldirib yuborishgandi… Vanya tog’a ularni qaerdan taniydi?.. Ha mayli, hozir Xoxol kelsin, senlarga ko’rsatib qo’yamiz!..

Afsuski, bunday bo’lib chiqmadi. Xoxol ham baquvvat erkak bo’lishiga qaramay, Durindaga yaqin kelganda, marhum uni qandaydir odamga xos bo’lmagan kuch bilan axlatxona orasiga itqitib yubordi.  So’ngra Durinda Maratni yoniga olib, axlatxona oldida raqs tusha boshladi…

Ma’lum vaqt o’tib ikkala marhum ham ko’zdan g’oyib bo’ldi. Qalmiq esa asta tashqariga chiqib, axlat uyumlari orasida cho’zilib yotgan Xoxolni o’rnidan turg’azdi…

Xoxolning ko’zlari g’azabdan yonardi. Nimalardir demoqchi bo’lardi-yu, negadir ayta qolmasdi. Jimlikni Qalmiqning o’zi buzdi:

— Xo’sh, u yer-bu yering sinmadimi, ishqilib?

— Oldindan ogohlantirib qo’yish kerak edi-da!.. — norozi to’ng’illadi Xoxol…

Qalmiq indamadi. Haqiqatan ayb o’zida. Do’stini xavfga qo’yib ko’p ozor yetkazdi…

U tezda Xoxolni kasalxonaga yotqizdi. Qovurg’alari sinib ketgan, miyasi qattiq chayqalgan ekan…

*

калмик болиб отган конгилсиз вокеалардан сонг икки кунгача кочага чикмади. Билмайди. Умри бино болиб бу кадар коркмаганди. Шу гал негадир мархумларни, анави турмадаги «дев”ларни ойласа, дахшатга тушиб кетаверди…

Учинчи куни нихоят озини колга олди. Йок, булар билан хисоб-китоб килмаса болмайди. Ким билсин? Кочада юрса-ю, кайсидир подйезддан анави ярамас мурдалар отилиб чикиб, озини хам бир нарса килиб юборишлари мумкин… Ех, тирик еканликларида бекор озор берган екан. Ана енди астойдил оч олишга карор килишди…

Ха, майли, калмик хам анойи емас. Корсатиб кояди бу чириган мурдаларга…

У учинчи куни ерталаб Ирани кизлари билан кошиб онасининг олдига жонатди.  Ози еса машинасига отириб, ахлатхона ропарасидан аста ота бошлади. Девдай мурдалар бир бурчакда отирганча нимадир ичиш билан банд еди.

— Хой, чириган мурдалар, — бакирди калмик машинадан туриб, — Тагин стаканни синдириб коймаларинг!..

Шундай деб машинани кабристон тарафга бурди. Йолда уни нотаниш йоловчи тохтатди. Ташкарида йомгир куяйотгани сабаб калмик рахми келдими, машинани тохтатди.

— Метрогача олиб кетмайсанми? — соради йоловчи мулойим охангда.

— Бопти, отир!..

Йоловчи орка ориндикка чикиб отирди. Машина жойидан козгалди. Хайол олиб кетибди, шекилли. Бир махал орка ориндикдан йоловчининг хириллаган товуши ешитилгандек болди.

— Мени уйимга олиб бор, Володя!.. Сен билан яхшиликчасига гаплашиб олишим зарур!..

калмик бу товушни ешитиб котиб колди… кизик… Хали машинани тохтатиб сораганда овози бошкача еди… Енди болса… Бу олиб кетган Климушкиннинг овози-ку!.. Ха, оша… Бир пайтлар квартира масаласида тортишиб колишганди. калмик уни хам алдаган. каршилик корсатмокчи болганда жагига туширган еди….

— Володя, мен кайтиб келдим!..

калмик бирдан тормозни босди. Жонхолатда кутичадаги топпончани олмокчи болди. Жин урсин, уйда унутиб колдирибди!..

— Мен сен билан бир масалада гаплашиб олмокчиман! — дея калмикнинг бойнига йопишди Климушкин. — Шундай килмасам, рухим жуда безовта боляпти. кийналиб кетяпман!.. Хош, бойнинг огримаяптими? Унда асабимни бузмай, машинани юргаз!..

калмик бойнига тобора ботиб борайотган суякдан жони чиккудек болса-да, итоаткорона моторни от олдириб, олга босди.

— Есингдами, — давом етди Климушкин, — Менинг квартирам, карзлар, сен койган фоизлар!.. Хаммаси отмишда колди, албатта. Бирок сен менинг диванимни ахлатхонага иргитиб юборгандинг ошанда. Мени калтаклагандинг. Музлаткичимниям куч билан тортиб олгансан.

калмик чидай олмади. Огрик шу кадар кучли едики, овозининг борича бакириб юборди:

— Вой до-од!..

Шу захоти хаммаси жойига тушди. Машина тохтади. Орка ориндикда еса хеч ким йок еди…

*

U qabristonga borish niyatidan ham voz kechib, rulni o’z uyi tomon burdi. Qanday tezlikda yetib keldi, bilmaydi. Jonholatda mashinadan tushib, o’zini pod’yezdga urdi…

Ammo…

Ne ko’z bilan ko’rsinki, zinapoyada yana Klimushkin turardi.

— O’tib bo’psan, qanjiq! — shivirladi u. — Kim bo’lganingdayam, o’tib bo’psan!..

Shu tobda Qalmiq chezdiki, orqasida ham kimdir turibdi. Qo’rqa-pisa orqasiga o’girildi. Ro’parada Durinda va Maratlar tish qayrab turishardi.

— Qani, kvartirangga boshla! — buyurdi Durinda unga. — O’sha yerda gaplashamiz!..

Qochib qaerga ham borardi? Qalmiq indamay kvartirasiga yaqinlashdi va eshikni ochdi. Murdalar undan oldinga o’tib kvartiraga kirishdi.

«Tamom! — xayolidan o’tkazdi Qalmiq xonalarni bamaylixotir aylanib yurgan murdalarga yer ostidan tikilib qararkan. — Endi bu yerda murdalar yashaydigan bo’ldi, shekilli… Umrim esa shu yerning o’zida tugaydi, chamasi…”

Kutilmaganda eshik qo’ng’irog’i chalindi. Xursand bo’lib ketgan Qalmiq yugurib borib eshikni ochdi. Ostonada… Kulrang plashch kiygan tanish bashara tirjayib turardi…

Qalmiq uni darrov tanidi. Bu Kabluk degan yaramas. Jodugar… Ha, shu kvartirada tursa, anavi murdalar unga tegishmaydi… Lekin…

Bir paytlar… Qamoqqa tushmasidan burun Kablukka ham anchagina ozor bergan. Tinchini buzgan, talagan, ayovsiz kaltaklagan…

Demak, bu jodugar jodusini ishga solib, undan o’ch olish payiga tushibdi-da!..

 Qalmiqning xayollari chalkashib ketdi. O’zini shu qadar ojiz seza boshladiki…

— Anavilarni sen boshlab keldingmi? — so’radi Kablukdan eshitilar-eshitilmas.

— Nima qipti?

— Endi meni birgalashib o’ldirasizlarmi?

— Bu senga bog’liq…

— Q-qanaqasiga?.. Menga qara, olib ket ularni!.. Bilaman, senga ko’p jabr yetkazganman… O’sha pullaringni qaytaraman, ishon! Faqat ularni olib ket!..

— Yo’q, — dedi Kabluk kulib, — Olib ketmayman!.. Esingdami, o’shanda xotinimni Shveysariyaga jo’natmoqchi bo’lib turgandim. Kasal edi bechora. Sen bo’lsang, zo’rlik bilan borimni tortib olganding. O’zimni itday kaltaklab, mana shu axlatxonaga tiqib tashlaganding. Itday xor bo’lib o’ldim… Xotinim ham mening o’limimdan so’ng atigi uch oy yashadi, xolos. Xo’sh, nima deysan?..

Qalmiq indamay bosh egdi… Kabluk yonidan stakan chiqardi-da, o’ng cho’ntagidan qandaydir shisha oldi. Ichida yashil rang suyuqlik bor edi. Stakanni to’ldirib quyib Qalmiqqa uzatdi.

— Ich!

— Nima bu?

— Shuni ichsang, mahluqday kuchli bo’lasan. Ana undan keyin qolgan gaplarni gaplashaveramiz…

Qalmiq o’limini shu suyuqlik bilan bog’liq deb xayol qildi… Eh, zaharlanib o’lish peshonasiga yozilgan ekan. Qochib qaerga ham boradi?..

U stakandagi suyuqlikni ko’zlarini chirt yumib ko’tardi… Ajabo, ichib bo’lgan zahoti ko’rdiki, haligi murdalar havoga ko’tarilib xuddi bulut qiyofasiga kirdi. Birpas devorlar uzra aylanib yurishdi-da, deraza orqali tashqariga o’zlarini urishdi…

Eng qizig’i, Qalmiq o’lmay qolganiga xursand edi… Kabluk esa sekin yo’lakka chiqib qo’llarini ko’tardi.

— Menga qara, qorong’i tushishi bilan qabristonga borasan. Manavi yerda Sibiryak berib yuborgan qimmatli narsa bor. Shuni men ko’rsatgan qabrdagi murdaga yetkazasan!.. O’zingni u yoq-bu yoqqa tashlay ko’rma, oqibati yomon bo’ladi!..

— Xo’p, xo’p!..

Qalmiq eski, ming bir yamoq qopni Kablukning qo’lidan olarkan, ta’zim qildi:

— Albatta yetib boraman…

Kabluk chiqib ketdi. Sal o’ziga kelgan Qalmiq ichkariga kirib divanga o’zini tashladi…

Eh, yaxshiyam shu jodugar bor ekan. Bo’lmasa, allaqachon anavi devlarning qo’lida o’lib ketardi…

Shu payt badanlari qizib borayotganini his qildi. Yo’q, nafaqat badani qizir, bilaklarida noma’lum bir kuch to’planayotgandek edi…

*
У бирпас сигарет чекиб отиргач, секин копни очиб корди. Ичида нима борлиги билан кизикди…

Воажаб!.. Ихчамгина кутичани очди-ю, котиб колди…

Тилла!.. Ха, кутича тола тилла еди…

         «Ие, — хайолидан кечирди калмик, — Буларни мурдалар нима килади? Бошига йостик килармиди?.. Озига олиб койиб орнига тош солиб койса-чи?.. Е, билиб отирибдими коронгида… Ха, шундай килади. Бу жодугар ярамасни яна бир боплаб хумордан чикади…”

калмик шоша-пиша кутича ичидаги тилла тангаларни олди-да, балконга чикиб уч-торт дона майда тош топди.

— Ох, мана бу зор иш болди. Бе, кайокдаги чириган мурдаларни алдай олмаса, нима килиб юрибди?!..

коронги тушгач, калмик хеч нарса болмагандай кабристонга йетиб борди. Каблук алдамаган екан. Гарчи ози козга коринмаса-да, номалум соялар калмикни керакли кабр тепасига олиб борди. У нотаниш овоз буйругига кора копни йелкасидан олиб кабр тепасига койди…

койган захоти кутилмаган ходиса юз берди…

калмикнинг боши гувиллаб, кулоклари шангиллади. Йер айланиб коз онгида минглаб мурдалар ялангоч коринишда намойон бола бошлашди. Улар курук суякдангина иборат еди…

— Сен хеч качон одам болмайсан! — номалум овоз унинг кулоклари остида жаранглади. — Сен яна бизни алдамокчи болдинг!.. Ахир, у тиллаларни шахсан Сибиряк биз учун бериб юборган!.. Тиллалар бизнинг насибамиз еди!.. Афсус… Худо жазоингни берсин!..

Ропарасидаги мурдалар хам суякдангина иборат колларини осмонга котаришди.

— Омин!..

Хакикатан, калмик узок муддат ва минг азобда кийналиб олди. Олайотиб яна кулранг плашчли Каблукни коз олдига келтирди… Айнан оша Худо томонидан жазолаш учун юборилганига амин болди…

Лекин енди кеч еди…

калмикнинг рухи танадан чикиб тобора узоклашиб борар, озининг янги такдири томон шошиларди.

Хикоялар
МУРДАЛАР КЎЗ ОЧГАНДА… (Мистика)