Асли кора — окармас!

Асли кора — окармас!

Асли кора - окармас!
Асли кора - окармас!

Йошим оттизда, олий малумотлиман. Учта фарзандим бор. Турмуш ортогим билан севишиб турмуш курганмиз. Аммо… Ростини айтсам, бу дунйода севги-мухаббат йок екан. Киши «севдим», дея парвонага охшаб алданиб, канотини куйдириб койганини ози билмай хам колар екан.

Мен хам ота-онам каршилик килса-да, уларни норози килиб, турмушга чиккан едим. Аввалига у козимга жуда яхши инсон болиб коринганди. Аммо биргаликдаги хайотим давомида шуни билдимки, дунйода ундан тубанрок одам йок екан.

Тойимиздан хеч канча вакт отмай, кандайдир бир киз йиглаб уйимизга келди. Айтишига караганда, ерим унинг хайотини барбод килган екан. Ерим «Оламан саттор, бу кизни танимайман», деб туриб олди. Унинг гапларига ишондим. «Еримда конгли болса, унга уйланмагани учун шу йол билан аламини олайотгандир-да» деган хайолга бордим. Лекин, барибир, дилимда гумон колди. Чунки бу пайтда еримнинг хатти-харакатларида шубхали холатлар пайдо бола бошлади. Ухлаб йотганимизда ярим кечаси телефони жиринглаб колса, ерим негадир бошка хонага отиб гаплашар, бу сухбатлар базан тонгача давом етарди. Кимлигини сорасам, «Бир ортогим», дея козини мендан олиб кочарди. Тойимизга бир йил толай деганда хомиладор болдим. Аммо хомилам икки ой отмай нобуд болди. Орадан бироз вакт отиб, иккинчи фарзандимга хомиладор болдим. Бирок у хам узокка бормади. Шифокорларга учраб, сабабини сорасам, конда канакадир вирус болса, хомила тушиб колишини, шу боис толик текширувдан отишим лозимлигини айтишди. Текширувлар натижасида шу нарса малум болдики, конимда ТОРЧ инфексиясининг бешала тури хам бор екан. Бу вирус, асосан, йомон йолларга юриш окибатида инсонга юкаркан. «Ерингиз хам текширувдан отиб, бирга даволанишинглар керак», дейишди. Еримга айтсам, «Озинг йомон йолларга юриб юктиргансан, мендан корма», дея пешгирлик килди. Унинг гапидан жоним халкумимгакелса-да, тишимни-тишимга койиб чидадим. Чунки «Шу еркакни йомон йолга юришдан кайтараман», дея озимга озим соз бергандим. Еримга гох яхши гапириб, гох жанжаллашиб, иккаламиз биргаликда даволанишга кондирдим. Шукрки, тузалиб кетдик ва биринчи фарзандим соппа-сог тугилди. Бундан жуда хурсанд болдим. Лекин кувончим узокка чозилмади. Иккинчи фарзандимга юкли болишдан олдин доктор назоратидан отишга борсам, конимда яна шу инфексия топилди. Бу орада еримнинг егри йолда юрайотганлиги уйдагиларга хам ошкор болганди. Яна корик, яна даволанишлар билан кейинги иккита фарзандимни хам дунйога келтирдим. Ерим фарзандли болиб, йоши улгайгани сари акли кирар, деб ойлагандим. Аммо хато килган еканман. «Асли кора окармас», деганларидек, ахлоксизлик кон-конига сингиб кетган инсон хеч качон тузалмас екан. Ерим бора-бора йомон айоллар билаб юрайотганлигини мендан яширмай хам койди. Бирор нарса дейдиган болсам, «Чидасанг — шу, йокса, катта коча!» дерди. Хатто юрадиган айолларидан бирини уйимизгача олиб келди. Менинг еса учта болали болганимиздан кейингина аклим кирди. Лекин нима килайки, енди кеч. Ажрашай десам, «Фарзандларимни кандай катта киламан?» деган вахима ойогимдан чалади. Яшай десам, бундай оилада тарбия топган болаларим хам ерта бир кун дадасидан орнак олмайди, деб ким кафолат бера олади?

Азиза
Тошкент вилояти.

Ривоят килишларича, бир хасис кишининг хусни-малохатда тенги йок гозал хотини бор екан. Аммо ери шунчалик хасис еканки, бечора айол унинг уйида хатто корни тойиб нон хам йея олмас екан. Шу боис Худонинг берган куни бу уйда тос-тополон, жанжал овози ешитилиб тураркан. Бир куни хотини чирокка пилик сотиб олиш учун пул сораган екан, хасиснинг газаби тошиб, уни талок килибди ва уйдан хайдаб юборибди. 

Бу айолнинг гозаллиги подшохга хам йетган екан. Айол еридан ажрашгач, подшох унга уйланмокчи болиб, совчи жонатибди. Айол келган совчиларга бир шарти бор еканлигини айтибди.

— Шартингни айт, олампанохга йетказамиз, — дейишибди совчилар.
— Шартим жуда арзимас, агар подшох шунга конса, унга завча боламан.
— Айтавер.
— Шартим шуки, подшох мени саройга тахтиравонида олиб борсин ва тахтни котариб боришни менинг собик еримга топширсин.

Совчилар айолнинг бу шартини подшохга дархол йетказибдилар ва шох бунга рози болибди.

Нихоят, айолни саройга олиб кетиш учун подшох унинг уйига тахтиравон юборибди ва уни котариб келишни собик ерига буюрибди. Айолнинг ери тахтни котариб кетайотганда у атайлаб бир динор пулни йерга ташлаб юборибди ва собик ерига:
— Бир мири пулни тушириб юбордим, шуни олиб беринг, — дебди.
— Бир мири емас, бир динор екан-ку.
— Йоколган бир мири пулим орнига бир динор олтин берган Худойимга минг марта шукр! — дебди айол икки пулга арзимайдиган ерини йокотиб, малика болиб колганига ишора килиб.

киссадан хисса шуки, сиз хам икки пулга арзимайдиган ерни деб, соглигингизни, умрингизни ва болаларингизнинг хайотини барбод килманг. Хар бир инсон хайоти такрорланмас йол. Бу йолларда киши озига факат яхши, халол, иймонли ва тарбияли инсонларни хамрох килсагина, бехуда яшамаган болади.

Гулрух Йорматова

Хикоялар
Асли кора — окармас!