Ғаройиб ҳодисалар изидан: “ЎРМОН ХЎЖАЙИНИ…” (Асаби бўшлар ўқимасин)

Ғаройиб ҳодисалар изидан: “ЎРМОН ХЎЖАЙИНИ…” (Асаби бўшлар ўқимасин)

Ғаройиб ҳодисалар изидан: “ЎРМОН ХЎЖАЙИНИ…” (Асаби бўшлар ўқимасин)
Ғаройиб ҳодисалар изидан: “ЎРМОН ХЎЖАЙИНИ…” (Асаби бўшлар ўқимасин)

Бу киш бошка йерларда болгани каби Верхная Валуна кишлоги якинидаги ормонларни хам четлаб отмади. калин йоккан кор, кучли совук ормондаги жониворларни хам кийин ахволга солиб койди. Енди борилар, айиклар, тулкилар кишлок одамларининг хайотига рахна солиши мумкин. Аммо кишлок ахли улардан коркишмайди. Улар факат бир кишидан — ормон хожайинидан коркишади холос…

кОРДАГИ ОЙок ИЗЛАРИ

Якинда мактаб окувчилари ормонда ойнаб юриб кор устида галати ойок изларини кориб колишди. Бу излар одам ойок излари еди-ю, аммо узунлиги кирк беш сантиметрлар келарди. Вахоланки, бундай узун панжали одам кишлокда йок…

Болалар дарров кишлокка кайтиб корганларини катталарга айтишди. Шу захоти бир неча овчилар саксон йошли кекса отахон бошчилигида ормонга йол олишди. Улар ойок излари тушган чизик бойлаб кетаверишди. Афсуски, кол бойига борганда из гойиб болди…

Ертаси куни яна оша овчилар итлар билан кол бойига келишди. Билишдики, бу качонлардир афсонага айланиб улгурган ормон «хожайини»нинг излари. Демак, у шу якин атрофда болиши керак…

Аксига олгандек, шу кунга кадар борини хам, хатто айикларни хам бемалол йикита олган итлар кутилмаганда думларини кисиб егаларининг ортига яширинаверишди.

— койинглар, — деди саксон йошли кекса овчи йигитларга. — кидиришни бас килайлик! Итлар факат гала бошлигидангина коркишади. Бу дегани, биз кидирайотган одамсифат махлук шу атрофда еканини итларимиз сезишди. кояйлик, тагин озимиз хам бир балога йоликиб кетмайлик, болаларим!..

АЙИк ИНИ

Азойи бадани кулранг жун билан копланган, бахайбат кор одам хакидаги миш-мишлар кишлок ахли орасида азалдан авлоддан авлодга отиб келади. Лекин хар гал йошлар катталарнинг бу гапларидан кулиб коя колишади холос. Уларнинг фикрлашича, бу гаплар шунчаки афсона. Хеч канаканги кор одам, ормон хожайини йок…

Шунинг учунми, 25-30 йошлар атрофидаги беш-он нафар овчи йигитлар барибир уни кидириб топиш илинжида йолга отланишди. Гарчи катталар каршилик корсатишса-да, кулок тутишмади.

Аввалига кол бойидаги бошка изларни кидириб коришди. Нихоят нариги сохилда айик ини топилди. Хайриятки, ин бом-бош еди. Факат ичкарида бори, айик терилари сочилиб йотарди. Хатто, олов йокилган болса керак, бир уюм кул хам бор еди.

— Аник, бу йерда оша одамсифат махлук малум вакт яшаган. — деди йигитлардан бири шерикларига. — кани, нарирок борайлик-чи!..

Еллик метрлар нарида корга комиб койилган айик жасадини топишди. Жасаддан факат суякларгина колганди. Бир неча ковургалари синиб кетган.

— кор одам билан айик ортасида хакикий олишув болган. — дея оз фикрини макуллади бояги овчи йигит. — Мана, суякларини синдириб юборибди. Бундан келиб чикадики, у айикдан хам кучлирок. Ва мабодо колига тушиб колсак, бизнинг суякларимизниям топиша олмайди…

Йигитлар яхшилаб текшириб коришганда, бир нарса малум болди. кор одам айик гоштини тиши билан торткилаб емас, балки тошдан ясалган пичок йордамида кесиб-кесиб йеган. Демак, у куролланган…

Шундан кейингина овчи йигитлар вахимага тушиб тезда жуфтакни ростлаб колишди…

ЖУМБОк

Ха, отган асрнинг оттизинчи йилларидайок Верхная Валуналиклар кор одамни учратишган. Ошанда хам кишлок ахли кор устидаги йирик панжа изларини кориб тезда хокимият вакилларига хабар беришганди. Совет даври емасми, бу миш-мишлар бутун иттифок бойлаб таркалмаслиги учун катталар дархол босди-босди килиб юборишди. Бирок бир гурух експедитсия азоларини кишлокка юбориб хар ехтимолга карши текшириб коришга буйрук беришниям унутишмади. Експедитсия азолари узок вакт кор одамни излашди. Факат… Шерикларидан бири изсиз гойиб болгачгина ортларига кайтишди. Шу-шу кишлок ахли канчалик жар солиб кор одам хакида гапиришмасин, уларнинг созларига хеч ким ишонмай койди.

Олтмишинчи йилларга келиб еса, икки осмир ормонда ойнаб юриб адашиб колди. кишлокдагилар уларни нак бир хафта кидиришди. карангки, саккизинчи куни болаларнинг озлари ормондан чикиб келишди. Икковларининг хам ранглари окариб кетган, нимадандир каттик коркканлари кориниб турарди.

— Биз адашиб колгандик. — деди осмирлардан бири. — Ухлаб йотганимизда тепамизга бахайбат, баданини жун босиб кетган бир одамсифат махлук келиб колди. У бизни йонгоклар билан мехмон килди…

Одамлар билишдики, бу кор одамнинг ози. У болаларга рахми келган шекилли, икки-уч кун кечалари келиб уларнинг корнини тойдирган-у, сонгра гойиб болган. Охирги куни еса, болалар кишлокка олиб борадиган йолни топиб олишган…

Хозир хам овчи йигитлар унинг изидан юриб кидириш билан овора. Бахтга карши, хамон кор одамни кориш шарафига муяссар болишмаяпти.

Хикоялар
Ғаройиб ҳодисалар изидан: “ЎРМОН ХЎЖАЙИНИ…” (Асаби бўшлар ўқимасин)