ЖАННАТ КИЗИ…

ЖАННАТ КИЗИ…

ЖАННАТ КИЗИ…
ЖАННАТ КИЗИ…

Бир… Икки… Уч… Юзгача санасам, уйкуга кетаман…
кирк… кирк бир… Ха, уйку мени хаммасидан куткаради…

Еллик уч… Еллик торт… Мен абадий уйкуга кетаман… Абадий уйку — барча захматларим учун берилган мукофот…

Йок, хеч каеримда огрик сезмадим. Факат… Сал конглим айниди холос…

Ана, сув хам совиб колди. Белларим музлай бошлаяпти…

Яна сал чидасам… Йок, сувга карамайман. кип-кизил рангга кирибди…

Ие, нега шовкин болаяпти?.. Кимдир ешикни очдими, дейман?..

Нега?.. Хали ерта-ку!.. Унинг ишдан келишига ерта-ку!..

Хозир ваннахонанинг ешигини тараклата бошлайди. Хеч нарсага улгура олмайман… Уф-ф… Салгина келмай турсайди…

У зорга козларини очди. Ваннахона деворлари, шифт кип-кизил рангда еди. Хатто, иссик сувдан чиккан куюк пар хам кизил…

Ох, мияси айний бошлади шекилли…

кизнинг козлари беихтийор козгуга тушиб колди. Томирларини киркишдан аввал козгуга лаб бойоги билан катта-катта килиб йозиб койганди:

«Хаммангизни коришга козим йок!..”

Орнидан туриб, оша йозувни окишга уринди. Кучи йетмади…

кизик, кайокка гойиб болди йозув?.. Ха, пар ювиб кетган болса керак…

Пар каердан пайдо болди ози?.. Сув аллакачон совиб болган-ку!..

Вика олимини тасаввур килиб корди. У жон бериши хамоно, рухи танасидан чикади-да, каердандир баландликдан жасадни, атрофдагиларни томоша кила бошлайди…

Ха, хатто филмларда хам худди шундай кечади олим. Кейин рух жаннатга караб йол оладими?.. Йок, дозахга болса керак. Чунки у озини ози олдирди-ку!.. Е, умуман… Нима фарки бор? ¡руг дунйода хам дозахдагидай хайот кечирди-ку!..

Виканинг киприклари пирпиради. кулокларининг шангиллаши тохтаб, яна козини очди… Шу пайт каршисидаги козгу катталашиб, унда йозув пайдо болди.

«Сен олмайсан!”

Вика кайтадан хушини йокотди. Козгунинг нариги томонидан уни номалум одамлар кузатиб туришарди.

— Бизнинг аралашишга хаккимиз йокми?

— Йок. Биласан-ку!

— Нимадир килиш керак-ку!

— Нега козгуга йозиб койдинг?

— Уни хушйор торттирмокчийдим.

— Сен аксинча, коркитиб юбординг.

— Ойлайсанки, улар кизни куткаришга улгуришадими?

— Албатта.

— Биламан. Аммо мени одамларнинг ехтийотсизлиги ташвишга солади.

— Ишинг болмасин. Бизнинг ишимиз — кузатиш.

— Агар улар хаммасидан хабардор болишса, унда нима килардик?

— Унда биз бу йерда турмаган болардик, жим!..

*

Vika o’ziga keldi. U kasalxonada yotar, palatada undan bo’lak hech kim yo’q edi. Qo’llarini doka bilan bog’lab tashlashibdi. ¡nboshida kapelnitsa. Juda suv ichgisi keldi. Kimnidir chaqirmoqchi bo’ldi. Ammo tomog’i qurib ketganidan yo’talishdan nariga o’tolmadi.

O’rnidan turishga urinib ko’rdi. Boshini ko’targan zahoti ko’z oldida qandaydir mayda yaltiroq zarrachalar paydo bo’lib, miyasining ich-ichida qo’ng’iroq chalinib ketgandek tuyildi va qaytadan yostiqqa mixlanib qoldi.

Menga nima bo’ldi o’zi?..

Atrofga qarab bildiki, kasalxonada yotibdi. Ko’zlari beixtiyor namlandi. Ha, esiga tushdi. Hushidan ketgandi…

— Xudoyim, axir, men o’zimni o’zim o’ldirmoqchi bo’ldim!.. Nima sababdan?

Javob yo’q edi. Vika vannani qanday suvga to’ldirganini esladi. Keyin… O’zi atayin sotib olgan ustarani qo’liga oldi. Lablarini qattiq tishlagan ko’yi avval chap, keyin o’ng qo’lidagi tomirlarni kesa boshladi. Qon favvoradek otilib, shiftga urildi. Vannadagi suv qip-qizil tusga kirdi. Vika qo’rqib, tezda suvga yotib oldi. Shundan so’ng… Qandaydir noma’lum tovushlarni eshitdi. Ko’zgudagi yozuvga ko’zi tushdi…

U dahshatda edi…

Shu tobda palata eshigi sekingina ochilib, ichkariga vrach kirib keldi. Vikaning qarab turganini ko’rib, mayin jilmayib qo’ydi.

— Xo’sh, asalim, sen meni tuni bilan navbatchilik qilishga majbur etding-ku-a?

— Suv… — ohista shivirladi Vika.

— Hozir… Faqat ozgina ichasan. Ko’p ichish senga mumkin emas. Kelishdikmi?..

Vrach tokchada turgan mineral suvni qizga uzatdi.

— Rahmat.

— Hozir Viktor Nikolayevich keladi. U sening oldingda bo’ladi. Men ketayapman…

— Rahmat, — dedi endi Vika ancha jonlanib. — Otingiz nima?

— Sergey Vladimirovich.

— Ayting-chi, kechasi nima bo’ldi o’zi?

— Hech narsa bo’lgani yo’q… Damingni ol. Ko’p gapirish senga mumkin emas. Xo’p, men ketdim!

— Yana kelasizmi?

— Albatta. Shunday chiroyli qizning tuzalayotganini ko’rish men uchun juda qiziq.

Vrach chiqib ketdi. Vika uning ortidan kulimsiragancha qarab qoldi. Yo’q, u aldadi. Vika go’zal emas. Buni o’zi ham yaxshi biladi. Lekin baribir shunday so’zlarni eshitish yoqimli…

*

Дарко украиналиклар билан биринчи марта ишлайотгани йок. У биринчи даражали курувчи. У билан хамма маслахатлашади, ниманидир сорайди. Хуллас, хурмати зор.

Бу сафарги шартнома хам йомон емас. Лойихаси жуда кимматли. Шу лойиха бойича икки йилга шартнома тузди. Буюртмачи хам ота жиддий екан. Оз мажбуриятини вактида бажариб коядиганлар хилидан чикиб колди…

Факат узоклиги йомон. Оиласи билан олти ойда зорга бир марта коришади. Яхшиям телефон бор. Болмаса…

Vika esa, psixologlikka o’qigan. Yoshligida, albatta. Hozir bilmaydi. Qaerdadir chang bosib yotgandir diplomi…

Lekin unga bu kasb juda yoqardi. Shunchalar orzu qilardiki… Mijozlari ko’p bo’lsa, Vika hashamatli binodagi kabinetida o’tirib, ularni qabul qilsa…

Ammo bir yomon odati bor. Bu odatdan sira qutula olmaydi. Ko’p mulohaza yuritadi, har xil savollar bilan yonidagilarga tinchlik bermaydi. Boshqalarga maslahat berishni xush ko’radi…

O’sha… Agentlikda ishlab yurganida ham hammani bezor qilib yuborgan bo’lsa kerak… Shuning orqasidan qachon qarasa, agentlikdagilar bilan san-manga borib yurardi…

*

Ерталабданок Дарконинг кайфияти тушди. Хотини конгирок килди. Огли колини синдириб олганмиш. Хотинига бакириб берди. У йиглади. Дарко еса аччикланиб гошакни жойига койди. Бошка конгирок килиб отирмади…

Шу тобда Вика кабулхонага кириб келди.

— Дарко Станични корсам боладими? — соради у котибадан.

— Кечрок кирсангиз яхши боларди, — деди бошашиб котиба.

— Биласизми, биз сизларга кошнимиз. Офисингизнинг ропарасидаги бино бизнинг ишхона… Бир муаммо чикиб колди. У кишини кормасам болмайди…

— Шунаками? Майли, киринг!..

Вика секин кабинет ешигини очиб, ичкарига кирди. Дарко Станич бошини чангаллаганча ой суриб отирган екан.

— Келинг, ешитаман! — деди у орнидан жилмай. Вика унинг холатини кориб, бироз озини йокотди.

— Бемахал кириб колдим, шекилли? — охиста соради Вика.

— Сизга бемахал кирганингизни айтишмадими?

— Кечирасиз… Бошка сафар келарман…

— Келдингизми, енди гапиринг!

— Сиздан йордам сорамокчийдим… Кабинетимни тамирлаш зарур еди. Лекин шифтлар жуда баланд… Енди билсам…

Дарко беихтийор орнидан турди.

— Хош, кабинетингизда мебел борми?

— Ха.

— Ташкарига олиб чикишга канча вакт кетади?

— Ертага хаммасини тахт килиб коямиз.

— Яхши… Кутинг!..

*

Ustalar epchil ekan. To’rt soat deganda ta’mirni tugatishdi. Qizlar xursand bo’lganlaridan sumkani to’ldirib ichkilik, konfetlar, mayda-chuydalar olib kelishdi. Ustalarni mehmon qilmoqchi bo’lishdi. Biroq Darko bunaqa tantanalarni yoqtirmasdi. Goran shu sababli uni ko’ndirguncha ikki soat ovora bo’ldi…

Ichkarida o’tirganlar bir-birlari bilan tinimsiz gaplashishar, Vika esa, jimgina o’tirgan Darkodan ko’z uzolmasdi. Qanday qilib uning e’tiborini tortishni bilmay halak edi…

Harqalay, yo’li topildi. Kimdir shampan vinosini ochgandi, qopqog’i Darkoning qadahi ichiga kelib tushdi. Shunday kuchli zarb bilan tushdiki, qadah sinib, shisha zarrasi Darkoning qo’liga sanchildi. Shu zahoti qon sizib chiqa boshladi. Vika shosha-pisha o’rnidan turdi-da, aptechkadan kerakli dorilarni olib, Darkoga yaqin keldi. Ko’z ochib-yumguncha qonni artib, yarani yuvdi va doka bilan chiroyli qilib bog’lab qo’ydi. Darko shimiga sachragan qonlarni arta-arta tashqariga yo’l oldi…

Vaziyatdan unumli foydalanish zarur edi. Vika ham uning ortidan tashqariga chiqdi.

— Istaysizmi, sizni mehmonxonagacha kuzatib qo’yaman? — so’radi u. — Tag’in yo’lda yomon bo’lib yurmang…

— Siz menga aytayapsizmi?

— Ha.

— Yaxshi, qarshi emasman…

*

Соат ендигина кечки йеттига занг ура бошлаганди. Ташкарида бахорнинг илик шабадаси есаяпти…

Вика сал олдинда юриб борар, оркасига карашга негадир коркарди. Дарко еса уни кузатиб, озича кулиб койди…

— Вика! — нихоят кизни тохтатди Дарко. — Агар шошилмайотган болсангиз, сизни кечки овкатга таклиф етмокчийдим.

— Мени? — хайрон болди Вика. — Нимага?

— Сиз менга халоскорлик килдингиз. Миннатдорчилик билдиришим керак-ку!..

— Шунаками?.. Майли…

— Факат бироз кутиб турасиз. Мен дарров кийимимни алмаштириб чикаман…

*

Keyingi yetti oy Sergey Vladimirovich uchun naq dahshatning o’zi bo’ldi. Xotini bilan ajrashdi. Ayol… U Sergey Vladimirovichga ne kunlarni ko’rsatmadi… Avvaliga ajrashishga rozi edi. Keyin… Birdaniga to’nini teskari kiyib oldi… Oxir-oqibat katta pul undirdi…

Nimayam qilsin? Bunday dahshatlarni o’ylashning o’zi og’ir. Shu sababli uyqusiz tunlardan qochish niyatida tungi navbatchilikni so’rab oladi. Shu yo’l bilan bo’lar-bo’lmas xayollardan nariroq yuradi…

Sergey Vladimirovich yaxshi vrach. O’z ishini sevadi. Kimgadir yordami tegsa, kimningdir og’ir kasallikdan xalos bo’lib jilmayganini ko’rsa, boshi osmonga yetadi. Xuddi jang maydonida g’alaba qozongan askar kabi quvonib ketadi…

Mana, masalan, anavi tomirini kesgan qiz… G’alati holat. Tushunib bo’lmaydi. Kim «Tez yordam” chaqirgan, kim militsiyaga xabar bergan. Aniq emas. Ustiga ustak, militsionerlar ham o’zlaricha gaplashayotganini eshitdi. Qo’shnilar ham hech kimga xabar bermagan ekan. ¡ qizning o’zi oxirgi daqiqalarda…? Yo’q, telefon zalda edi. Qiz esa, vannaxonada o’lim bilan olishib yotgan. Hech qachon o’rnidan turib, telefonga yopisha olmaydi…

Sergey Vladimirovich Vikaning tepasida tuni bilan o’tirib chiqdi. Biroz dam olishni taklif qilsalar ham unamadi. Qiz tongga yaqin o’ziga kelib pichirlagandan keyingina ko’ngli tinchib, xonasiga yo’l oldi.

*

Вика уч кун огирхонада йотди. Анча тузалиб колгани сабаб уни ертага оддий палатага олиб отишларини айтишди. Харкалай, шунисигаям шукр. ¡лгизликда яна бир кечагина боларкан. Ех, шу палатадан канчалар коркишини хеч ким билмайди. Хозир Вика факат бир нарсани орзу киларди. Сергей Владимирович кирса-ю, конгли котарилса…

Врач кечки соат саккиздан кейин Виканинг олдига кирди. кизнинг чехраси очилиб кетди.

— калайсан, кайсар киз? — хазил аралаш соради Сергей Владимирович.

— Яхшиман.

— Асал киз, сенинг отинг нима?

— Ие, хали билмайсизми?

— Йок.

— Виктория.

— О, галаба дегин? Демак, хали узок яшарканмиз-да!..

— Сергей Владимирович, — секин орнидан туриб отирди Вика, — сизда гапим бор еди.

— Хоп, гапиравер!

— Узок гапириш керак болади…

— Шунаками? Унда бирор соатлардан кейин олдингга кирарман.

— Кутаман…

*

Vrach kelguncha Vika gapni nimadan boshlash to’g’risida bosh qotirdi. Unaqasiga o’yladi, bunaqasiga o’yladi. Baribir bir fikrda to’xtay olmadi. Soat o’n bir bo’ldi. Vika endi vrachni chaqirganiga o’zi afsuslana boshladi…

¡ o’zini uxlaganga solib olsinmikan? Ertaga baribir oddiy palataga o’tkazishadi. U yoqqa borib o’tirarmidi…

— Viktoriya, uxlayapsanmi? — Sergey Vladimirovich ochiq eshikdan mo’ralab shivirladi.

— Meni Viktoriya deb chaqirmang! — yotgan yerida javob qildi Vika.

— Ie, nima dey bo’lmasa?

— Shunchaki Vika deng, yetadi.

— Bo’pti, Vika. Qani, men manavi lampani yoqay-chi!..

— Yo’q, oy nuri tushib turibdi-ku!..

— Yaxshi… Qani, nima demoqchiyding?

— Avvaliga javob bering. Men haqiqatan «koma”damidim?

Vrach bunday savolni kutmagandi. O’ylanib qoldi. Xo’sh, aytsinmi, aytmasinmi? Balki aytsa, nimanidir eslar?..

— Yaxshi, — dedi nihoyat og’ir xo’rsinib, — shunga o’xshash narsa bo’lgandi. Men o’sha kuni kechasi bilan tepangda o’tirib chiqdim… Bilasanmi… Militsiya ham negadir hayron… Nimanidir eslay olasanmi?

— Yo’q.

— Unda nega tomiringni kesding?

— Bilmayman… Hech narsa esimda yo’q… Qo’rqib ketayapman…

— Bo’pti, bu gaplarni qo’ya turaylik. Xo’sh, nima demoqchiyding menga?

— Ustimdan kulmaysizmi? — jilmaydi Vika.

— So’z beraman, kulmayman.

— Gap shundaki… Mening kasbim psixolog.

— Xo’sh, xo’sh?..

— Ichimda qandaydir noma’lum depressiya sodir bo’layapti. Mana, yuzimga qarang…

Vika kutilmaganda og’ir-og’ir nafas ola boshladi. Ko’ksi ko’tarilib-ko’tarilib ketdi. Buni ko’rgan vrach vahimaga tushib qoldi.

— Hoy, qizcha, o’zingni bos. Bo’lmasa…

— Yaxshi,— Vika yuzlarini kaftlari bilan berkitib oldi. — O’zimga keldim… Bilasizmi, men qanaqadir noma’lum tovushlarni eshitadigan bo’lib qolganman. Hammasi miyamda… Har safar o’sha tovushlar to’satdan paydo bo’ladi-yu, darhol yo’qoladi. Men xuddi kimlarningdir suhbatida ishtirok etayotganday sezaman o’zimni. Ular doim meni muhokama qilishadi, kuzatishadi… Har gal shu narsa sodir bo’lganda qo’llarim bilan mahkam boshimni changallab, ulardan kim ekanliklarini so’rayman. Ular esa, xuddi meni ko’rmaganday teskari o’girilishadi.

— Bilaman, — Vikaning gapini bo’ldi vrach, — men yoningda edim.

— Qanday qilib?

— Sen o’shanda hushingni yo’qotganding. Men tepangda o’tirgandim. Davom et.

— Ular aytishdiki… Men o’zim haqimda hamma narsani bilarmishman. Men qandaydir aniq maqsad uchun tug’ilganmishman. Ammo bu maqsadni o’zim bilmasmishman. Qandaydir aniq bir masala bor emishki, men uni asta-sekinlik bilan hal etishim lozim ekan. Bilasizmi, ularni men nimagadir o’rgatishim zarur emish. Ammo nimaligini aytishmadi. Jonimdan to’yib ketdim. O’zimni o’zim o’ldirishga qaror qildim. Afsuski… Ayting, menga ishonasizmi?

— Nima? — vrach uning hikoyasidan hayratlanganidanmi, biroz xayolga cho’mgan ekan. — Ha, albatta, ishonaman… Lekin men hech qachon bunday narsalar bilan to’qnash kelmagandim. Biroz o’ylab ko’rishim kerak.

— Iltimos, menga Zigmund Freydning «Hushsiz odam psixologiyasi” kitobini topib bersangiz. Balki o’sha yordam berar?..

— Bo’pti, endi dam ol, ertaga kitobni topib kelaman…

*

— Вика, биз ажрашишимиз лозим! — Вика Дарконинг кутилмаган гапини ешитиб, котиб колди.

— Нега?

— Биласанми, сен коп нарсани билмайсан… Менинг оглим касал. Ертагайок бу йерлардан жонаб кетишим зарур.

— Ие, хали оглинг борми?

— Икки огил. Егизак. Бундан ташкари бир кизим хам бор. Сендан торт йош катта.

— Шунака дегин?.. Нега бошида айтмадинг?

— Журат етолмадим.

— коркокмисан шунчалик?

— Билмадим.

— Яхши… Унда алвидо, коркок!.. Мен хам кочада колган емасман…

Вика ташкарига чикиб хам озига кела олмади. Аламига чидай олмаганидан бармокларини тишлаб-тишлаб олди. Аммо… Хаммаси тугади. Шунчалар тез тугадики, Дарконинг хидини хам димогида туйиб колишга улгура олмади…

*

Sergey topib kelgan kitob haqiqatan Vikaga yordam berdi. U tez orada butkul tuzalib, uyiga ketishga ruxsat oldi. Faqat… ¡lg’iz ketgisi kelmasdi. Sergey Vladimirovichga shu qadar o’rganib qolgandiki…

— Men sizni o’z uyimga taklif etaman,— dedi u chiqib ketayotib. — Faqat yo’q demang. Hoziroq men bilan birga bormasangiz bo’lmaydi…

— Menga qara, — Sergey konyak to’la qadahni qo’liga olib so’radi, — men yo’l-yo’lakay o’ylab keldim… Sen sakkiz marta erkak bo’lib tug’ilgan emishsan. Nega?

— Tushunmadingizmi? — kuldi Vika.

— Yo’q.

— Gapimni bo’lib qo’ymaysizmi?

— Yo’q.

— Unda eshiting, men qiz bo’lib tug’ilgan mahallarda ayol kishi ilohiy talablarni bajara olmasdi. Erkak esa, aksincha. U ilm bilan shug’ullanishi mumkin, sayohat qilishga ham imkoni bor…

— Bo’pti, bularni qo’yib tur. Yaxshisi, menga anavi noma’lum tovushlar haqida gapirib ber.

— «Tez yordam”mi? Uni o’zim chaqirganman.

— Qanday qilib?

— O’sha noma’lum tovushlarni eshitganimda juda qo’rqib ketdim. Ularni do’zax tovushi bo’lsa kerak, deb xayol qildim.

— To’xta, Vika, — uning gapini bo’ldi Sergey. — bir savolimga javob ber. Nega bunchalar go’zalsan?

— Bilmadim. Sizga yoqamanmi?

— Albatta yoqasan… O’sha kecha oy nurida shunchalar go’zal bo’lib ketdingki…

— Meni yoqtirib noto’g’ri qilayapsan? — beixtiyor senlashga o’tdi Vika.

— Senlaganing yanada bizni yaqinlashtiradi, — dedi xursand bo’lib Sergey. — Bundan keyin umuman sizlamagin, xo’pmi?

— Xo’p… Lekin bir narsaga tushunmayapman… Meni yoqtirib xato qilayapsan.

— Nega endi?

— Chunki men jinniman… Xayolim joyida emas…

Sergey javob o’rniga dast o’rnidan turdi-da, Vikani ko’tarib oldi.

— Ayt-chi, — deya ohista shivirladi u qizni qo’lidan qo’ymay, — umringda birovni sevganmisan?

— Qo’y, eslatma, — og’ir uf tortib qo’ydi Vika. — Eslatma!.. Yo’qsa, yana hushimdan ketib qolaman…

— Xo’p, kechir!.. Eng asosiysi, biz bir-birimizni tushundik, shunday emasmi?

Vika kulimsirab Sergeyning ko’m-ko’k ko’zlariga boqdi.

— Sen qahramonsan. Men faxrlanaman sen bilan…

*

Улар тунни биргаликда отказишди. Бу икковлари учун хам хакикий жаннатнинг ози еди. Тун бойи коп нарсалар хакида гаплашишди, базан тортишишди. Ерта тонгдагина чарчаб, уйкуга кетишди…

— Сергей, тур!.. Козларингни оч!..

Сергей каттик силкинишдан чочиб орнидан турди.

— Нима болди?..

— Мен ажойиб туш кордим.

— Ие, ухлаганингга бир соат болмай, туш коришгаям улгурдингми?

— Нима еканини сорасанг-чи?

— Хош, нима екан?

— Тушимда мен жаннатга тушиб колганмишман. Хаммайок гулзор, сал нарида тог. Тепаликдан ажойиб шаршара пастга караб окайотганмиш…

— Ха, енди бу шунчаки туш-да! — кулди Сергей.

— Йок, сен давомини ешитиб тургин… Кейин… Мен гулзор ичида емишман… Бир махал олдимга сен келибсан.

— Ие, мен хам олган еканманми?

— Тохтаб турсанг-чи!.. Сен келибсан-да, колимдан ушлаб шаршара йонига олиб борибсан. Мен болсам, нукул йиглармишман.

— Йиглокисан-да!..

— Ажаб бопти!..

— Хош, кейин нима килибмиз?

— Кейинми?.. Сен менга айтибсанки, агар хикоя йозишни бошласам, дарддан буткул фориг боларканман.

— Шундогам фориг болдинг-ку!..

— Е, мен анави номалум товушларни назарда тутаяпман…

Сергей секин орнидан туриб Викани кучди. Шошилмасдан малла сочларидан опиб, кафтларини юзига босди.

— Енди нима килмокчисан?

— Мен… йозишни билмайман-ку!..

— колингдан келади. Бу туш яхшилик белгиси, ишон!.. Сен уриниб кор… Ахир… Сендан нима кетарди…

— колимдан келмаса-чи? ¡зувчи болмасам…

— ¡зувчи болишинг шарт емас. Сен колингга когоз-калам олгин-да, хайолингга келган нарсани йозиб кор!..

— Уф-ф… Яна кийнок!.. Ундан кора оша тунда олиб кетганим яхши емасмиди? Мана шунака кийноклар болмасди.

— Ха, йонингда мен хам болмасдим…

— Йок, йок, — Вика кутилмаганда Сергейнинг бойнидан кучоклаб олди, — олишни истамайман! Сени йокотишни истамайман!..

— Унда кийин!

— Нега?

— Сени токка олиб бораман.

— У йерда нима киламиз?

— Ажойиб хикоя йозасан… коркувлардан, вахималардан халос болишнинг бирдан-бир йоли шу…

Вика орнидан туриб, хаш-паш дегунча кийиниб чикди. Икковлари машинага отиришди-да, сафарга отланишди…

Оша куни кечкурунга бориб Виканинг хайоллари, орзулари когозга тушди. Аввалига сарлавха топа олмаганди. Хикоя тугагач, тепасига чиройли килиб йозиб койди:

— «Жаннат кизи”

Хикоялар
ЖАННАТ КИЗИ…