БОРИНГИЗГА ШУКР, ОТА!..

БОРИНГИЗГА ШУКР, ОТА!..

БОРИНГИЗГА ШУКР, ОТА!..
БОРИНГИЗГА ШУКР, ОТА!..

Кочада отинчи, уйда султон

кадимда бир отинчи болган екан. У тоглардан отин териб келиб, шахарда сотиб, хотини ва огилларини бокарди. Огиллар еса отинчининг фарзанди еканлигидан ор килишарди. «Отамиз отинчи», деб бировга айтишолмасди. Ошна-огайнилар даврасида улардан оталари нима иш килишини сорашса, айтгани уялишар, копинча йолгон гапиришарди. Отин котариб кетайотган оталарини кочада кориб колишса, бориб йордам бериш орнига озларини олиб кочишар, «Бизни отинчининг огли деб ойлашмасин», дейишарди.

Отинчининг хотини еса окила, итоатгой айол еди. У доим ери уйга келишини сабрсизлик билан кутар, чарчаб кайтганида ширин созлар билан кутиб олар, дарров колига сув куйиб, сочик тутарди. Отинчилик асбобларини еса ювиб, тозалаб жой-жойига коярди. Дарров дастурхон йозиб, ери бир-икки пийола чой ичгунча овкат сузиб келарди. Топиб келган пулини бир хамйон тилла олгандек севиниб олар, «Бугун доимгидан хам коп пул топиб келибсиз», дерди. Базида отинчи «Бугун камрок пул топдим» деса хам «Хафа болманг, баракасини берсин. Бугун камрок топган болсангиз, Аллохим ертага копрок берар», деб унинг конглини котарарди.

Бир куни огиллари онасидан сорашди:

— Онажон, отамиз бир оддий отинчи болса, нега уйга келганида бунча гирдикапалак боласиз?

— Рост, отамиз келиши билан хизматига шайланасиз, — ортанча огил соз кошди.

— Хатто отамизнинг ойокларини озингиз ювиб койишингизни тушунмаймиз, — деди кенжа огил.

— Биз отамиз отинчилигидан уяламиз, — дейишди бир овоздан.

Бунга жавобан она:

— Ех, соддагина болаларим-а, оталаринг кочада отинчи, уйда еса оталаринг Султон! — деди…

Орнак

Огил кексайиб колган отасини мехмон килиш истагида шахарнинг осойишта тамаддихоналаридан бирига олиб келди.

«Буюк оталар хайрат тола нигохини юлдузлардан уза олмайотган жажжи фарзандларини йелкаларига откизадилар-да, уларни юлдузлар сари якинрок олиб чикадилар». Хар гал падарига караганида мана шу фикр хайолидан отади, унинг.

Овкатланиш махали беихтийор кафтлари калтирайотган отанинг кошигидаги овкат токилиб, кийимларига сачрар, хижолатдан кизариб кетган отахон оглига юмшок нигохларини тикар, огил еса хотиржам жилмаяр, сачраган таом догларини зудлик билан артиб кояр еди. Уларга йонма-йон отирган столдагилар, жумладан, уч осмир йигит куршовида овкатланайотган киши ва унинг рафикаси бу манзарани зимдан кузатиб туришарди.

Ота-огил овкатланиб болишгач, огил отанинг колларидан тутиб ювиниш хонасига бошлади, отасининг кийимини нон хамда овкат колдиги, доглардан тозалаб, колларини ювишга йордамлашди, дадасининг бош кийимини тузатиб койди.

Ювиниш хонасидан чикишганда барчанинг ётибори уларда еди.

Ота-огил йемакхонани тарк етайотганларида кошни столда фарзандлари билан отирган киши ортларидан йетиб келди.

— Сиз бу йерда нима колдириб кетайотганингизни биласизми? — соради у огилдан.

— Йок, хеч нарсамиз колиб кетайотгани йок, — столга коз югуртирганча жавоб кайтарди огил.

— колдириб кетяпсиз, жуда киммат нарса колдириб кетяпсиз. Сиз хар бир огил ва отага, менга ва менинг фарзандларимга орнак колдириб кетяпсиз, достим! Отангизга минг рахмат!

У огилнинг колидан махкам сикканича миннатдор нигохда бокди.

Бу нигохлардан, илик созлардан тасирланган огил отасининг икки йелкасидан тутиб, охиста шивирлади:

— Борингизга шукр, ота! Борингизга шукр!

Хикоялар
Борингизга шукр, ОТА!