Хикоя: Тескари такдирлар кураши

Хикоя: Тескари такдирлар кураши

Хикоя: Тескари такдирлар кураши
Хикоя: Тескари такдирлар кураши

Касалхона ховлиси кечаги тушган кировдан сонг янада сокин кориниш олганди. Кеч кузакнинг оловранг тошанчиси янада калинлашган, гарчи ерталабдан куйош борликка тилларанг толаларини улашайотган болса-да, атрофда кувнокликдан кора огир сукунат сакланиб турар, борлик гойо вазминлик ва донишманд бир рухият салтанати измида еди.

Болим бошлигининг йолак узра баланд ва серзарда товуши сокинликни бузиб юборди. У билимдон ва зукколиги билан барчага орнак еди. Уни нойоб истёдод егаси хам дейишади. У бир вактнинг озида хам хужжатларни йоза олиши хамда хар кандай одам билан ихтийорий мавзуда гаплаша олиши хакида хавасли гап бор еди хамкасблари орасида.

— Клара, мен-ку, болим бошлигиман, — деди у палатадан ховликканча чиккан хамширага, — сен нега сахармардондан келиб олдинг?! Факат навбатчи едим дема. Чунки кеча туни билан шу йерда едим. Хали иш бошланишига кирк дакика бор. Нима килдинг у палатада?

Хамшира бир сесканди. Нима десин? Нахотки бемани хайолга борди шифокор? Ерталаб ишга келайотганда онаси нима сабабдан ишга барвакт кетайотганини сораганида каловланган, тайинли жавоб топа олмагани каби болим бошлиги олдида хам худди шу холат юз берди. Болим бошлиги хамширага якин келди. Биров карамайотганига ишонч хосил килиш учун аввал атрофга олазарак нигох ташлаб олди.

— кулогимга чалингандай болувди, — деди шивирлаб. — У оилали, салкам отанг тенги еркак, кадамингни ойлаб бос, хопми?

Кларанинг ичидан бир нарса узилиб тушгандай болди. Ялт етиб каради.

— Дохтир, сиз ойлаганчалик емас, ундай емас! — Кларанинг янокларини аччик йош куйдирди.

Бемор буларни ешитмади. Ешитганда коксидаги симиллаб турадиган асрий огрик йодидан котарилиши, бу конгли бегубор, хайот ситамларини симириб толиккан хилкатнинг йонини олган, кандай болмасин, хамширани номига дог тушишдан асрарди.

Бемор хамширанинг конгил кечинмаларидан озми-копми хабардор еди. У юрак хуружидан кейин еслай олмайди, неча бор бу йерга келишга мажбур болганини, балки онинчидир, балки ундан хам копдир. Хар келганида шу хамширанинг интизор ва унга кандайдир таниш йоки ниманидир еслатиб турадиган козлари билан токнаш болади у. Хамширанинг мехрибонлик тола нигохи унинг коксидаги дардни аллакайокка олиб кетгандай, уни доимо кийнаб келайотган конгилсиз, мажрух рухиятига тетик сезги бергандай, озида гойибона куч сезар ва хайратга тушарди. Хотини томонидан камситилиш, нотовон кимса сифатида каровсиз ва нокерак буюм сифатида йерпарчин йотган паллалари биргина хайолот унга куч берар, коз йоши сингари омонат титраб турган мукаддас хайот шамчироги елас пирпираб аксланар, истаса-истамаса бемажол ва беихтийор оша баданларини илма-тешик киладиган маконга, зерикарли кунларга яна кайтишга бойин егар, гарчи кулгили ва ноинсофлик болса хам оша конглига таскин берувчи хилкат томон талпинар, хамширанинг сехрли мехрига ташналик сезар, бирок бу билан юрагида кезиб юрган йетиб болмас орзуси томон хеч качон ботиниб карай олмасди. «Бошига урармикин мендек бир дардисар ва елликка бормай, кексалар дунйосига одим ташлаган бир бахтсиз кимсани?!» дея ойларди у. Хамширанинг «Сизга суяниб колганман, сизнинг дардингизга мал-хам болиш учун майли, боримдан кечардим», деган каломи унга тасаввур килиб болмас ором ва шукухга толиб-тошган дунйони ином етар, йош боладек кувонар, озидан жуда хам йироклаб кетган икбол деган афсонавий ва такчил рухият билан гойо дуч боларди.

Армон — юракни адо килиш учун яратилган туйгу. Армон — умр заволи. Хозир еркак айни пайтда уят ва андиша билан ташриф буюрайотган йокимли хамда нотинч хисдан озини каргар,  уятдан батамом озлигидан воз кечкиси келарди. Аммо у ана шу ташрифни, ана шу хайолий таркидунйоликни кутар ва интик бир дил билан еслашга ботинарди.

Еркакнинг хотини касалхонага килган ташрифида:

— Сизнинг касалингизнинг тузалишини кутиш учун мен шорликда на сабр колди, на вакту на пул, — деди гоятда шалвираганча. — Чарчадим. Бирдан-бир йоли, уйда дори-дармонсиз ва шифокорлар назоратисиз бирор нарса болиб колишингиздан кора кариялар уйига боришингиз енг муносиб йол, шундай емасми? Мен хам тузукрок яшашим керак. Одамлардай пул топишим керак. Хеч болмаса, сизнинг дори-дармонларингиз учун кетган пулларни коплаш учун хам ишлашим керак.

У нигохини еридан олмай турарди ва шу он хайолига келган ой забонида аксланди:

— Фарзандимиз болмагани иккимизнинг хам бахтсизлигимиз, — деди ингичка ва бежирим чизилган кошларини бироз котариб. — Биздакалар хайотда коп учрайди. Аммо уларнинг еркаклари оз ерлик бурчини бажарса керак. Мендаги енг йомон толесизлик — коз очиб корган айолингизнинг бевакт олиб кетганлиги болган. Бошка бирор нарса емас!

Хамшира бу гапларни ешитиб турар ва титрарди. Унинг вужудини камраган холсизлик колидаги шприс ва штативни тутиб туришга хам бардошсиз еди.

Хамшира гамгин чокди, коз олдида собик ерининг нигохи кайта тикланди. Ва ошанда унинг бойнидаги онаси тойи куни совга килган ингичка, тилла занжирга чанг солгани намойон болди-ю, оша мудхиш холат худди хозир юз бергандай панжалари беихтийор бойни томон шошди. кулоклари остида яна оша овоз садо берди:

— Ясан-тусан киладиган вактинг отди, — дея коркинчли илжайди у огзидан шаробнинг бадбой иси анкиганча, — енди бу матох сенга емас, менга аскатади копрок. Сен хозирок кет, тезрок кет, хадемай киморбозлар келиб, йетаклаб олиб кетишади. Менинг харакатларим зое кетди. Юткизиб койдим сени…

Хамшира оз хайолидан ози сесканиб кетди ва кафтлари билан кулокларини йопди.

У хозир хайот варакларига сирлилигича, мавхумлигича мухр босган енг кадрдон ва дилгир кечинмани еслади. Оша куни у ерининг тазйикидан кейин икки боласини йетаклаганча кочага чиккан, катта йол четида хали номалум болмиш синоатни кутар, хозиргина ташлаб чиккан кабохат кулбасидан йеярга нон, охорлирок кийим, сикимида бирор чака олишни хайолига келтирмади. Унинг юраги нотинч тепар, вахима ва ери айтган дахшатли манзара унга дакика сайин тажовуз киличини кайрар, жувон каерда болишидан кати назар, бу кабохат уясини тезрок тарк етишдан бошка хеч нарсани ойламасди. Шу вакт кандайдир машина йонида тохтади. Жувоннинг ногох ети увишди. Дахшат йопирилди. Титраганча машина ичига назар ташлади. Рулда харбийча кийинган кирк йошлардаги киши унга самимий караб турарди.

— Отиринглар, отиринглар, синглим!

Унинг овози жувонга худди узоклардан келгандай туюлди. У хамон карахт ва нотинч еди. Жувон пешонасидан корди. «Нима болса болар. Балки, бу иноят яхшиликкадир?!» У шу хайол исканжасида болаларини йетаклаганча, шошиб машинага чикди. У озини босиб олишга тиришар, бирок бироздан кейин йоки хозирнинг озидайок унга берилажак сорок ва саволлар учун тамом холсиз хамда кучсиз сезарди озини. Фикрига тескари оларок, еркак анча жойгача сорокка тутмади уни. Нихоят, жувондан боражак манзили хакида самимий охангда соради. Тог кишлоклик укасининг манзилини айтди жувон. Йол олис еди. Олис йолда жувон харбийнинг чегарачи екани, бугун хотинининг тугилган куни, табриклаш учун келайотганини билди. Жувон жимгина хавас ва айри хайрат билан тинглаб борарди чегарачини.

«Йо тавба, — хайолидан отказарди жувон, — шунча узокдан биргина тугилган кун учун йол тортиш? Хотинини шунчалик яхши корар екан-да? Тугилган куннинг ози нима? Отказилиши шарт болган маросимми? Тугилган куннинг нима еканини, кадрини, кимматини тасаввур кила оладими ози? Умрида шундай кун болганми?»

Тавба, куруккина болса хам бирор инсондан шунчаки табрик ешитганини еслай олмайди. Ота ховлида бир пайтлар бор еди шунака гаплар. Ошанда хам хамма нарсага ётибор каратиб, хамма нарсани илгаб юрадиган кичик синглиси шунака гапларни айтар, хаммани байрам йоки тугилган кун билан табрикларди. Жувон тасирланиб кетди ва мутлако ихтийорсизлик билан деди:

— Хотинингизни яхши корасизми?

Еркак йелка кисди.

— Билмадим, — деди бироз сукутдан кейин. — Биз ер-хотинмиз, — давом етди у, — шу, шекилли. Бу менинг иккинчи турмушим. Менимча, сиз айтган оша туйгу олдингиси билан жаннатларга кетиб колган, шекилли.

Жувон галати ахволда еди. Еркак буни сезди.

— Ана кордингизми? — у шундай дея юрак сохасига кафтини босди. — Есламокчи емасдим, — деди жувонга томон хийол йон бураркан, жилмайиб. — Юрак шорлик чидамайди. Бирдан санчиб колади.

— Дохтирга корсатмайсизми? — жувон ташвишланганча деди. — Мен хамшираман. Юракнинг санчиши яхши аломат емас.

— Биз чегарачиларнинг касал болишга хакимиз йок, — еркак кулимсиради.

— Фарзандларингиз улгайишиб колгандир? — гапни чалгитиш учун деди жувон.

Бирок у яна еркакнинг енг нозик йерига тирнок ботирганини сезмаганди. Еркак охиста:

— Азиятим хам шундан, — деди огир солиш олиб. — Фарзандимиз йок.

Еркакнинг айтар сози колмагандай еди гойо, уни хайол шамоллари олиб учар, жувон учун хам еркакка гап кошиш хукуки бархам топгандай сассиз-садосиз еди.

Жувоннинг каршилигига карамай, еркак машина рулини тог кишлоги, жувон айтган манзилга бурди.

— Мендан бошка одам болганда хам сизларни ярим тунда кочада ташлаб кетишга кози киймасди, — деди чегарачи ним кулги билан.

Чегарачи тугилган кунга олган совгалардан болаларга улашди.

Кимдир уни чакирарди. Хайоли болинди хамширанинг…

— Клара, — таниш палатадан хайкирди болим бошлиги, — штативни олиб кел! Беморнинг ахволи йомонлашяпти! Хотинига хабар бер, укол керак, олиб келсин, мана ресепт. Яна тахиакардия! Захирада борини ишлатиб болдик кеча окшом. Тез, тезрок!

Хамшира кочага отилиб чикди. кулоклари остида болим бошлигининг ташвишли хитоби келарди хамон. Шуури тарикдек тиркираб кетганди унинг. Хар канча уринмасин, фикрини жамлай олмас, кол-ойоги титрар, йиглар ва каттик коркув, умидсизлик унинг батамом мадорини сондириб борарди. У окдек отилиб хамширалар хонасига кирди ва сумкасидан паспортини оларкан, коча томон чопди. Хамшира паспортини гаровга колдирди. Зарур дори-дармонларни чангалларкан, болим томон отилди.

Хамшира муолажадан кейин палатага кирганда беморнинг дардчил ва айни вактда интиклик сизган нигохи хамшира томон огирилди. Унинг кон кочган лаблари бироз кимтилган, шунда хам хоргин козлари ожизгина жилмаярди. Хамшира беморнинг козларига тикилди. У аввалги каби бу нигохдан таниш чехрани излади. У коп йиллар бурун машинасида уни олиб кетган еркакнинг козларига ботиниб карай олмаганди. Бирок унинг товушлари шунча йил отса хам хамон кулоклари остида сирли бир охангни чалар, калбига кувонч ва шукрона онларини олиб кирар,  айни дамда кумсаш, согинч ва армон алангасини йокарди.

Хамшира хайолан ахтарган ва согинган киши мана шу одам дея ишонгиси келарди. Енди бошка еркак билан уни адаштириш ва иккиланиш туйгуси юрагига жой болмас, айникса, хозирги мехр ва сирли бир сезги ташрифи — йовук бир синоат ростдан хам жувон билан сирдош ва бакамти турарди.

Хикоялар
Хикоя: Тескари такдирлар кураши