Ҳайдовчининг хатоси
Ҳеч нарса беиз кетмайди. Ҳар ким ўз қилмиши учун жавоб бериши ҳақ гаплиги ҳаётимда ўз аксини топди.
Яқинда ўғлимни уйлантирдим, ўша кундан буён виждон азоби мени қийнаб келмоқда. Дардимни кимга айтишни билмай, карахтман. Келинимни ҳар кўрганимда юзига қарай олмайман.
Ўттиз йилдан буён ҳайдовчилик қиламан. Туман марказидан қишлоғимизга енгил машинамда одам ташийман. Бизнинг қишлоққа келишда икки чақирим йўл тутзор, бийдай дала. Ўзим ҳам ўша жойдан ўтаётганда юрагим увишади. Хуллас, иш кунларимнинг бирида, шомга яқин тўртта йўловчини олиб, йўлга тушдим. Уларни манзилига ташлаб, бир ўзим қўшиқ хиргойи қилиб кетаётганимда, бирдан йўл ўртасига оппоқ кийимдаги қиз чиқиб, тинмай қўл кўтара бошлади. Юрагим қинидан чиққудай бўлиб, тормозни босдим. Қиз жон ҳолатда машина эшигига ёпишди ва:
— Амаки, илтимос, мени олиб кетинг! Безорилар ортимдан қувиб келяпти, — деб ялина бошлади.
Қарасам, ҳамма ёқ қоронғи, ойнинг хира шуласи салгина ёритиб турарди. Дала ўртасида юрган бу қизни мен инсон эмас, ажина деб ўйладим ва дарров эшикни ёпиб олдим. Танам муздек бўлиб, дағ-дағ титраётган эдим. Қиз эса тинмай ойнани урарди.
Менинг ўрнимда ҳар қандай одам ҳам шундай қилармиди, билмадим. «Тунда изғиб юрадиган жинлар ўйин қилаяпти” деган ўй миямда айланаверди. Машинамни ўт олдириб, қочиб қолдим. Анча юргач, қиз бошқа бир машинага ўтирганини кўриб, ҳайдовчига раҳмим келди. Билмадим, қизни ростдан безорилар тақиб қилганми ёки ёлғонми, лекин уйга келиб аҳволим оғирлашди. Иссиғим чиқиб, бошимни кўтара олмай қолдим. Илтижо билан ёрдам сўраётган қиз овози қулоғим остида жаранглаб, ўзи кўз ўнгимдан кетмасди.
Орадан бир ойга яқин вақт ўтган бўлса-да, ҳар сафар ўша жойга келганимда ичимдан бир нима муздек қиличини сидириб ўтгандай бўлаверарди. Уйдагиларга бу ҳақда оғиз очмадим.
Катта ўғлим олийгоҳни битириб келди. Уни уйлантириш тадоригини кўра бошладик. Хотиним қўшни қишлоқдан бир қизни топди. Ўғлим қиз билан учрашгач, ёшлар бир-бирига мақул келиб тўйни белгиладик. Тўй биз орзу қилгандан зиёда бўлди. Табиатан уятчан, бировни юзига тик қараб гапира олмайдиган, бир оз кўнгли бўшроқ инсонман. Тўйда ҳам даврага чиқиб, узоқда ўтирган ўғлим билан келинимни аранг табриклаб қўйдим. Ҳаммаси икки кун ўтгандан сўнг бошланди.
Хотиним «Келинингизга кўрмана беринг, тўйда ҳам тортиниб ўтирдингиз, энди бемалолсиз”, деб «ширин” гаплари билан сийлаб, келинимнинг олдига киришга ундади. Мен «келинга” деб олиб қўйган совғамни олиб, эшик олдига бориб томоқ қирдим. Ўғлим чиқди. Ичкарига кирдик. Келиним бошига рўмолини ёпиб менга тазим қилди. Мен келинимга совғани бериб, пешанасидан ўпай деб юзини очган заҳотим, худди чаён чаққандай сесканиб кетдим. Оёқ-қўлим қалтираб ташқарига чиқдим. Бу — ўша, мен қоронғида безорилардан қутқармаган қиз. Ажина деб ўйлаганим аслида инсон экан…
Келиним мени танимади. У ўша пайтда қўрқувдан юзимни эслаб қолмаган, шекилли. Ана энди кўринг менинг аҳволимни! Келиним «Дадажон, дадажон” деб хизматимни қилади-ю, менинг ичим йиғлайди, базўр жилмайиб қўяман. Ҳақиқатни эса айта олмайман. Мендан кўнгли қолишини истамайман. Қўрқоқлигим мени хатога ундаб, оғир шароитда қолган бир ожизани ёлғиз ташлаб кетдим. Оёқ-қўли чаққонгина, одобли бу қиз қандай қилиб ўша кунги ҳолатга тушиб қолганини билолмай гарангман. Мендаги ўзгаришларга хотиним ҳам ҳайрон.Ўзимдан ўтгани ўзимга аён…
Хикоялар
Ҳайдовчининг хатоси