Хикоя: Изтиробли умр

Хикоя: Изтиробли умр

Хикоя: Изтиробли умр
Хикоя: Изтиробли умр

Кун иссик. Йерда унган майсалар осмонга тикилиб, йомгир йогишини исташмокда. Айникса, уй оркасидаги дарахтзорлар ичидан макон топган откулокларнинг йомгирни кутайотганлиги уларнинг рангидан билиниб турибди.
Абдивойнинг хам бужмайган юзи откулокникидан колишмайди. Абдивой он саккизга кирган болса-да, бойи ва танасининг ориклигидан азият чекади. Униси хам майли, тенгдошларининг масхаралаши, дайди итларнинг хуриши, мактанчок кизларнинг нописанд назари йигитчанинг калбини окситади. У ойнага караб озидан, бадбашара юзидан нафратланади.

Онаси Абдивойни уришмайди, каргамайди. Ози-ку, амакисининг оглига тегиб, Абдивойни тугди. Нима озгарди? Ота-онасининг райига карши бормагани учун мукофотми бу? Якин кариндош болгани учун боласи ногирон тугилди. Бир йилдан кейин ажрашишди. Хар тугул узок кариндошлик ришталари болгани учун Самад уй олиб берди ва олти ойга колмай бошка айолга уйланди. Фарзандли болди. Боласи соппа-сог…

Ойша юраги куйиб йиглаганди ошанда. Ота-онаси билан хам жанжаллашиб колиб, хозир ери олиб берган уйда яшайди. Абдивойнинг юраги шунга хам сикилади. Бир хафтадан бери иситмалаб, хамма жойи огриб чикди. Бугундан тузук. Абдивой теракзорлар орасига койилган тахта каравотда чозилиб йотаркан, Ойзодани еслади.

Синфдош киз Ойзода Абдивой учун йетишилмас орзу болса-да, факат уни ойлаганда конгли таскин топади. Ойзода Абдивойдан анча баланд бойли, гавдали киз еди. Абдивойга кизнинг кози йокарди. Ойзода Тошкентга окишга кетганидан бери уни королмайди. Шуларни хайол килиб йотаркан, бирдан йотали козиди. Тугма шундай. Абдивой онасига билдирмаслик учун огзини икки коллаб йопиб, уйга кириб кетди. Хонасига кириб, шкаф устидан икки дона дорини олиб ичди. Йотал бироз тингандай болди. Нимагадир юраги хаприкиб, олим шарпаси уни кувиб келайотгандек ортга коркув билан тисарилди. Кейин йерга отириб колди. Йотал яна кучайди. Абдивой чарчаб колганини хис килди. Полнинг гилам йетмаган жойига йотиб колди. Бор овози билан «Ойи», деб бакирди. Ойша опа ошхонада куймаланиб юрар екан, Абдивойнинг овозидан чочиб тушди.

— каердасан, болам? — дея Ойша опа Абдивойнинг хонасига югурди.

— Ойи, йониб кетяпман, оляпман, куткаринг! — деб питирларди Абдивой.

— Каравотга йот, болам, озингни тут, мени коркитма, — деб Ойша опа Абдивойни хона торидаги каравотга йоткизди ва ялангойок ховлига югуриб, кошниси Мадина опани чакирди.

— Мадинахон, Мадинахон, тез келинг, тезрок болинг…

Паст деворлар оша Ойша опанинг овози Мадина опага йетиб борди. Мадина опа туман шифохонасида ишлайди. Дам олиш кунида уйида еди.

— Тинчликми, опа? — деди ташвишли козларини кошнисига кадаб.

— Тез келинг, Абдивойнинг мазаси болмаяпти!

Мадина опа Абдивойга укол килди. Абдивойнинг орик танасига караб, ичи ачишди. Аммо буни Ойша опага сездирмади. Абдивой тинчиб, ухлаб колди. Ойша опа кошнисини кузатиб кайтаркан, Абдивойнинг рангсиз юзига караб, йиглаб юборди.

* * *

Абдивой ярим тунда уйгониб кетди. Хаммайок сокин, факат узокдаги итларнинг овози кулокка елас-елас ешитиларди. Нимагадир турмокчи болди, аммо танасини котаролмади. Ойисининг каравотга суяниб ухлаб колганини кориб, юраги увишди:

«Ех, онажоним-а, мени нега тугдингиз? Ерта мен олиб кетсам, яна сиз кийналасиз, азобланасиз. канийди, кайта тугилишнинг имкони болса-ю, соглом, баланд бойли, коркам йигит болиб тугилсам… Кейин сиз мен билан фахрланиб юрардингиз!»

Абдивойнинг иссик коз йошлари кора юзини гойо куйдириб томчилар, овози чикмаслиги учун ютиниб-ютиниб турарди. Деразадан балкиб турган ойга караб чукур хорсинди. У оз умри давомида шундай буюк хисни туйдики, унга бошка хеч нарса керакмас. Абдивой хозир озини, калбини, онасининг мехрини туя олгани учун бахтли, унга бундан ортик бахтнинг кераги хам йок. Абдивой яна дераза тарафга караб, балкиб турган ойга бир кур назар ташлади-да, онасининг ажин босган юзига бокди. Ок тушган сочларини силади. Ойша опа уйгонди-ю, боласининг козларидаги хотиржамликни кориб, бироз озига келди.

— Ухлайверинг, онажон, ухлайверинг, мен яхшиман, сизни жуда яхши кораман, ойижон…

— Мен хам сени яхши кораман, болам, болажоним…

— Ойижон, сиз озингизни асранг, хеч качон йигламанг…

Абдивойнинг охирги айтган гаплари шу болди.

Унинг юзида еса кечаги табассум котиб колганди.

Тазияга келайотган топ-топ одамлар орасида Абдивойнинг отаси Самад хам бор еди…

Хикоялар
Хикоя: Изтиробли умр