ХАЁЛПАРАСТ (ҳажвия)
Одам қанчалик камбағал бўлса, шунча хаёлпараст бўлиб бораркан. Ўзича қаёқдаги имкони йўқ нарсаларни ҳам хаёлида гавдалантиравераркан…
Мана, масалан, сиз музқаймоқ еяпсиз. Мен қараб туриб тупугимни ичимга ютаман. Шунда томоғимда муздеккина музқаймоқни ҳис эта бошлайман. Ҳа, мен сизга қараб туриб ҳам музқаймоқ егандай ҳис қила оламан ўзимни…
Ёки… Ёнгинамда кимлардир муштлашди дейлик. Қараб туриб худди менинг тишларим тўкилиб тушгандай бўлади.
Кимдир ювилмаган мева еганини кўрсам, менинг ошқозоним касал бўлади.
Буям майли. Кўчада гўзал бир қизни кўриб қолдим… Унга қараб туриб гўё ҳозиргина тунни кўриб турганим малак билан бирга ўтказган каби ҳис этаман ўзимни. Ишонинг, иккинчи маротаба ўша қизга қарамайман. Чунки бир қиз билан икки марта гаплашиш қўлимдан келмайди. Бунга одатланмаганман.
Йўқ, бундай яшаб бўлмайди. Ўзимни бошқача бир ҳолатга кўниктиришим керак…
Йог усулини ўргана бошладим.
Орадан бир йил ўтди. Ана, энди қаршингизда буткул бошқа одамни кўрасиз.
Дунёнинг энг гўзал қизини олдимга олиб келинг-чи!.. Мен қимирлаб ҳам қўймайман.
Шундоққина рўпарамда бўкиб ароқ ичишсин. Мен уларни кўриб ҳушёр тортаман.
Бўйнимга туширинг. Қараб ҳам қўймайман. Худди Шварцнеггерга ўхшаб…
Кеча денг, тўртинчи қаватдаги квартирамнинг балконидан пастга тушиб кетдим. Қарасам, ёнимда учтаси ўлиб ётибди. Улар ҳам юқоридан тушиб кетишган экан. Менинг бўлса, бирор ерим ҳам тирналмаган…
Одамлар мени ўраб олишган. Милиционер нуқул мени туртиб сўрайди:
— Кечирасиз, симёғочга илиниб қолган калла сизникими?
Мен эса йоглар каби қотиб турибман. Ҳеч нарсани эшитмаяпман…
ЁЛҒИЗГИНАМ
— Нега у менга бунчалар меҳрибонлик қилиб қолди? Ҳатто тўшакларимгача, ёстиғимгача тўғрилаб қўйди. Тепамда туриб олгани-чи! Нафас ҳам олмаяпти шекилли. Нима, мен унинг севгилисиманми? Ўн саккиз ёшимда… Ҳали ҳеч ким менга бу қадар меҳр кўрсатмаганди. Ҳатто онам ҳам…
Балки… Бу нарса унчалик қўрқинчли эмасдир? Балки кўникишим лозимдир?..
Қаёқдан биламан? Бу йигит балки тарбия кўрмаган, қўполдир? Ҳозироқ буйруқ беришни бошлар балки? У ёққа юр, бу ёққа чиқ!.. Пол ювишга, картошка тозалашга мажбур қилар?.. Ахир мен умримда бунақа ишларни қилмаганман!.. Қўлларим жуда юпқа, нозик. Ўрнимга онам қиларди барча юмушларни. Болагинамнинг қўллари тирналмасин, дерди. Даҳшат!
Қарашини-чи!.. Еб қўйгудек термилади-я!.. Наҳотки, мен унга шунчалик ёқиб қолган бўлсам? Уф-ф… Шу қадар уйқум келяптики… Йўқ, ортиқ жим тура олмайман! Ҳаммасини гапириб ташлайман, ўзидан кўрсин!.. Билиб қўйсин менинг кимлигимни!
— Ўртоқ сержант, чиқиб кетсангиз-чи!.. Ухлагани қўймаяпсиз!
— Хайрли тун, оддий аскар Топволдиев! Ахир… ким билибди бундай бўлишини!.. Бутун бошли баҳорги чақириқда биргина сиз ҳарбий қисмимизга аскар бўлиб келибсиз. Ишқилиб, сизга ҳеч нарса қилмасин бахтимизга! Худо паноҳида сақласин сизни! Яхши тушлар кўринг!
Хикоялар
ХАЁЛПАРАСТ (ҳажвия)