Йош кизнинг изтироби: «Мен хеч качон она бола олмайман!»

Йош кизнинг изтироби: «Мен хеч качон она бола олмайман!»

Йош кизнинг изтироби: «Мен хеч качон она бола олмайман!»
Йош кизнинг изтироби: «Мен хеч качон она бола олмайман!»

— Хайотнинг зарбалари инсонни кийнаб кояр екан. Сонгги пайтлар хеч нарсага хафсалам йок. Азобларимнинг охири тугамайдигандай туюлади гойо. Биламан, киз бола дардини оммага дастурхон килиши чиройли иш емас. Аммо шу кадар тушкунликка тушиб колдимки…
Тогри, хар бир одамнинг бу хайотда озига йетгулик дарди бор. Барчамизда бир муаммо. Аммо менинг муаммом хеч тугамаса керак. Агар ортга кайтишнинг имкони болганида еди, хамма нарсани бошкатдан бошлардим.

Турмушга чикканимда ендигина он саккиз йошда едим. Ота-онам каршилик билдиришимга карамай, озимдан он беш йош катта одамга узатишган. Ана шундан кейин менинг кора кунларга бой хайотим бошланди. Хайот тугул, хали розгор ташвишларини хам тушунмайдиган киз учун янги оила чинакам азоб еди. кайнонамга хеч кайси ишим йокмас, кайнотам еса хар икки гапининг бирида жеркиб муомала киларди. Дангасалик йоки бахона емас, мен шунчаки барча ишга улгура олмасдим. колаверса, окишга боришимга хам турмуш ортогим каршилик билдирди. Ерим нихоятда рашкчилиги туфайли, хатто кол телефони хам ишлатмасдим. Ота уйимга бошкалар катори хар икки хафта, жилла курса, бир ойда хам бормас, факат онлаб ялинишлардан сонг бир соатгагина рухсат олардим. Уй юмушларидан хеч ким олмаган. Аммо он саккиз йошли кизни факат ишлатиш учунгина келин килишгандай туюлаверарди менга. Еримнинг хатто мехри хам сезилмас, кундан-кунга ортамиздаги муносабат шу тарика совий бошлаганди.

— Мен сизга турмушга чикканман, лекин факат иш ва ойингиз билан куним отади! — дея кунора йиглашни бошладим.

— Мендан нима хохлаяпсан ози? Хамма шундай яшаяпти-ку!

— Хеч каерга олиб бормайсиз, ахир зерикиб кетяпман…

— Зериксанг хам хайот шу!..

Ерим «хайот шу» деган гапни жуда коп айтаверганидан охири бунга хам кондим. Орадан вактлар ота бошлади. кайнонам мени йоктирмаслигини жуда яхши билардим, аммо фарзанд коравермагач, корарга кози колмаганини тушуниб йетдим. Табиблар хам менга йордам бера олмагач, онам мени хусусий шифохонага олиб борди. Минг афсуслар болсинки, мен хеч качон она бола олмас еканман. Бу хабарни ешитиб, ойок-колларим тошдай котди. Козимга хеч нарса коринмай, дод-фарйод котардим. Йигирма йошли кизнинг кучли стресси шифокорларни хам хайратга солди.

— Жуда огир вазият. Аммо бу дегани хайот тугади, дегани емас. Озингни колга ол, кизим! — шифокор менга умид бермокчидай тикилди.

— Нималар деяпсиз ози? Мен ахир хеч качон фарзанд кора олмайман-ку! — дея хамма нарсани улоктиришни бошладим.

Менга тинчлантирувчи укол килиб, шифокор обдан сухбатлашди. У айол шунчалар катиятли, мехрибон, сабрли едики! Мен ундан таралайотган кучдан нималарнидир озимга олдим. Шифокор менга хайотда хамманинг хам бир дарди борлигини ва бу учун Яратган, албатта, бошка томондан бизни мукофотлашини, не-не кайгуларга хам инсонлар бардош килиб яшаб келайотганини айтиб тушунтирди. Гарчи ерим ва кайнонамни яхши билсам-да, калбимда кичкинагина умид бор еди. Оша умид менда, ехтимолки, еримга нисбатан кучли мухаббатни уйгота олар, хайотга болган кизикишим ортарди. Лекин… кайнонам фарзанд кора олмаслигимни ешитиб, козимни батамом очирмай койди. Бу шум хабардан сонг бир хафтагина ерим билан яшадим, холос. У хатто конглимни синдиришдан хам коркмай, мени уйимга олиб келиб койди. Бизнинг у билан муносабатимиз доим шу тарзда кечган, жуда совук еди, аслида.

Ер-хотин ортасида мухаббат, озаро тушуниш, рухий комак деган нарсаларни мен енди-енди акам ва келинойим ортасидаги муносабатдан биляпман. Айнан шу сабабданми, еримнинг бу ишидан у кадар дилим ранжигани йок. калбим нидоларини бир четга суриб, ота уйимда одатдагидай яшаб юрибман. Лекин хар куним бир хил. Хайотимда хеч бир янгилик, рангли сахналар кормайотганим дилимни хуфтон киляпти. На еримдан, на фарзанд кориб она бола олишдан йолчимаганим канчалар кайгуга солайотганини тушунтиришим мушкул. Менга йордам беринг, нурсиз хайотимдан олиб чикиб кетинг мени. Мен жуда бахтсизман! Хар куни шу хакида ойлайвериб телбага айланмасам еди!..

Психолог маслахати

Хурзода КАРИМОВА:

— Синглим, аввало, сизга енг катта хушхабарни бераман: Сиз хали йошсиз! Жуда йош ва навнихол. Агар билсангиз еди, не-не одамлар сизнинг йошлигингизга хавас-ла бокишини! Енди еса хатонгизни тушунтираман: хар куни бахтсизлик хакида ойлайотганингиз. Умуман олганда, сиз доим, ерингиз билан яшайотганингизда хам, кайнонангизнинг зугумларини кормасдан аввал хам «Мен бахтсизман» колипига тушиб колгансиз. Озингизда бор нарсаларни кадрлашни, оша нарсани йокотмасингиздан аввал ойланг. Тогри, ерта турмуш туфайли коп азият чекибсиз. Аммо хозир бу гамларни ойлаб, кайгули отмиш ичида яшашдан нима наф?! Ортга ташланг, жон синглим! Сиз билан сухбат курган шифокор хак гапни айтибди: «Хамманинг бир дарди бор! Шунга яраша Яратган бизни бошка тарафдан толдиради!»

Айтишларича, инсоннинг дардлари бир кути болиб, хар ким кутиларини алмаштириб кора олганида еди, барчамиз алал-окибат оз кутиларимизни кайтариб оларканмиз. Унутманг, сизнинг фарзанд кора олмаслик дардингизни копловчи бир йоруглик, албатта, пайдо болади. Лекин сиз хам харакат килишингиз шарт! Зеро, Парвардигор йонгокни яратган, уни чакиш сизнинг вазифангиз. Хозир биринчи киладиган ишингиз бирор йерда окиш болсин. У хох олий талим даргохи, хох бирор хунар болсин, сизни завклантириши шарт. Кейин кизикишингизга оид севимли иш билан хам шугулланинг. колаверса, спорт билан шугулланиш, дугоналарингиз билан тез-тез учрашиш ва албатта, доим кулиб юришни одат килинг. Мана корасиз, сиз харакатни бошлаган ондан хайотингизга нур кириб кела бошлайди. Ана оша нурни ирода билан махкам тутинг, озингиз билмаган холда хурсанд болаверасиз. Хайотингиз олдинда, яна айтаман, хали йошсиз, яхши йигитлар жуда коп. Сизнинг тенгингиз хам, албатта, чикади. Зеро, Худо бандаларини хар тарафдан сикиб коювчи емас, аксинча, у Рахмондир!

Хикоялар
Йош кизнинг изтироби: «Мен хеч качон она бола олмайман!»